Ervaringsverhaal van Erik. Hij woont deels samen met zijn ex en zoon, en heeft daarnaast twee polyvriendinnen
Ervaringsverhalen over polyamorie
Erik is sinds kort voor de wet gescheiden. Hij woont samen met zijn ex en zijn zoon van 11 in een huis op het platteland, waarin hij een ruime studio heeft gebouwd. Hij trekt zich na het gezamenlijke avondeten terug in zijn appartement.
“Mijn vrouw en ik leven tegenwoordig niet meer als man en vrouw samen. Nog wel als vader en moeder, zolang onze zoon thuis woont. Hij gaat dit schooljaar voor het eerst naar de middelbare school. ’s Ochtends ontbijten we met zijn drieën en ’s avonds eten we ook samen. Ik overhoor zijn talen, waar hij het lastig mee heeft. Mijn ex kan heel goed koken, we praten ontspannen met elkaar. Vaak drink ik een kopje koffie met haar, voordat ik naar mijn eigen appartement ga. Dat is mijn plek, mijn territorium, ik ontvang er mijn gasten, mijn vriendinnen. Ik werk er aan mijn bureau.
Summer sunset with a red barn and silos in rural Montana with Rocky Mountains in the background.
Tussen mijn ex en mij bestond altijd een sterke geestelijke band. Die band hebben we kunnen behouden, na veel praten met elkaar. We zijn betere vrienden dan geliefden. Lichamelijk is er weinig click. Zij heeft geen belangstelling meer voor erotiek. Na de geboorte van onze kinderen was dat voorbij, voor haar. Voor mij niet. Ik miste het, had het gevoel dat ik maar half leefde. We hebben nog wel een paar maanden relatietherapie gehad, dat hielp niet. Het zat er gewoon niet in met haar. Het enige dat mag, is een warme knuffel. Daar zijn we ook wel goed in.
Een tijdje ging ik vreemd. Ik was verliefd geworden op onze buurvrouw. Niet echt handig of wijs, maar het overviel me gewoon. Toen buurvrouw me een keer op mijn schouder aanraakte, tijdens een buurtfeest, was het alsof ik in brand stond, ik gloeide helemaal. Het was van twee kanten raak. Natuurlijk kwam het uit, ik kon en wou het niet verbergen…dus ik heb het opgebiecht. Mijn vrouw vond het minder erg dan ik had gedacht. Zij vond het niet erg voor zichzelf, alleen voor het dorp en onze familie. Toen hebben we besloten om er gewoon ruimte voor te maken. Het meest duidelijk en zuivere was het voor de buitenwereld als we gingen scheiden. Maar ik wou niet weg van huis of mijn kind en eigenlijk wou ik de verhouding met mijn vrouw ook overeind houden. Zo kwamen we op deze constructie. Het bevalt tot nu toe erg goed.
Mijn ex heeft er geen enkele moeite mee dat ik andere vriendinnen heb. Zij vindt dat heel logisch. Zelf wil ze er niet mee in contact komen. Ze ziet het als iets van mij, wat buiten haar blikveld ligt. Mijn studio heeft een aparte ingang en twee parkeerplaatsen voor de deur. Mijn ex zit met mijn zoon aan de andere kant van de boerderij, dus die hebben nergens last van. Zelf wil zij geen vriend. Ik heb haar nog wel eens aangemoedigd, maar het is niet haar ding. Zij leeft zich uit in haar schilderijen, waar we een apart atelier voor hebben ingericht in de grote schuur.
Mijn eerste vriendin was poly. Ze liet me kennismaken met het gedachtegoed van meerdere relaties. Ik ging nadenken, voor het eerst eigenlijk, over wat ik werkelijk wilde, los van wat me was aangepraat. Zo ben ik erop gekomen dat ik deels alleen wou wonen en toch ook weer wel als gezin. Bij mijn polyvriendin zag ik dat je van mensen op een verschillende manier kunt houden. Eigenlijk hou ik ook nog gewoon van mijn ex, er is niet zo heel veel veranderd tussen ons. Mijn polyvriendin komt elke woensdagavond langs en gaat de ochtend erop terug naar haar gezin. Mijn andere polyvriendin is single en woont bijna 1 en 1/2 uur ver weg. Wij zien elkaar gemiddeld eens per twee weken en dan blijft ze van ’s avonds tot de avond erop. Dat is de enige dag dat ik niet met mijn ex en zoon ontbijt. Dat valt niet zo op, want het is dan zaterdag op zondag en dan slapen ze hier lekker uit, mijn ex en zoon.
We leven nu al vredig een paar jaar op deze manier. Ik voel me veel beter in mijn vel dan vroeger. Mijn vrouw en vriendinnen ontmoeten elkaar zelden of nooit. Daar hebben zij geen behoefte aan en ik ook niet. In elk van mijn relaties ben ik op mijn best. Het zijn totaal gescheiden levens. De enige verbinding ben ik zelf. Dat bevalt me het beste. Het blijft te overzien. Er is weinig of geen gedoe. Met mijn ex kan ik nog steeds heel goed praten, misschien wel beter dan vroeger. Eerlijk gezegd kan ik beter met haar communiceren dan met mijn vriendinnen. Misschien wel omdat je elkaar zo goed kent en totaal accepteert. Wij zijn volstrekt eerlijk en onszelf. We gunnen het om ieder onze passies te leven. Hoe mooi is dat niet?
Ik vind het alleen wel ingewikkeld naar mijn zoon toe. Zou het niet slecht voor hem zijn? Dat puzzelt me wel. We zijn er iets van twee jaar geleden mee begonnen om zo te leven. De eerste periode heb ik mijn zoon erbuiten gelaten. Hij is natuurlijk slim genoeg om te zien dat ik vriendinnen ontvang. Ik denk dat ik toch wel met hem erover moet praten als hij gaat puberen. Gek genoeg vind ik dat best lastig. Hij weet dat zijn moeder en ik gescheiden zijn en dat we ook bij elkaar zijn, nog steeds. Het is wat diffuus. Dat ligt ook aan mijzelf. Ik moet zeggen dat ik het nog niet zo goed weet wat ik ga doen, als mijn zoon het huis uit zou zijn. Aan de ene kant trekt het me wel om dan echt op een heel andere plek te wonen. En om alle vrijheid te hebben. Aan de andere kant kan ik me niet zo goed voorstellen dat ik dat ga doen, want ik woon met mijn ex ook heel fijn samen. Het is toch een beetje een deeltijdrelatie. Ik schuif het wat voor me uit. Het gaat goed zo, waarom zou ik het anders doen dan het nu gaat? ”
Als je een ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail me (Belle) via [email protected]
