Een erotische en psychologische thriller die niet over dubbelliefde blijkt te gaan maar desalniettemin wel degelijk de moeite waard is.
Regie: François Ozon
Scenario: Joyce Carol Oates & François Ozon
Met: Marine Vacth, Jérémie Renier, Jacqueline Bisset
Jaar: 2017
Chloé is een jonge vrouw die lijdt aan vage, waarschijnlijk psychosomatische, buikklachten. Ze gaat in therapie bij de zachte en vriendelijke Paul en ze vallen voor elkaar. Als de twee een paar maanden later besluiten te gaan samenwonen, ontdekt Chloé dat haar geliefde een tweelingbroer heeft die hij geheim houdt voor haar. Deze broer, Louis, blijkt ook psychiater maar is de dominante tegenpool van Paul. Geïntrigeerd begint Chloé, onder het mom van therapie, ook met hem een relatie.
Tot zover de prelude die een perfecte film over polyamorie zou kunnen voorspiegelen. Niet dus. De dubbelliefde uit de titel blijkt slechts het bovenste laagje van een gelaagd verhaal dat zich ontspint als een complexe psychologische thriller met, zeker naar het einde, onverwachte plotwendingen. Als kijker sta je lang op het verkeerde been. Uiteindelijk blijkt de film over iets heel anders te gaan dan de meervoudige liefde.
Maar daarom niet getreurd. Het verhaal is goed opgebouwd en verrassend. Het spel van de acteurs is uitstekend. De fotografie is prachtig. Hij balanceert op het randje van kitsch maar als je dat niet stoort is het een film om van te genieten, en zeker van de nabespreking die ongetwijfeld volgt.
