PolyCoronaBlog In de ijstijd blijft de liefde

PolyLiefde in tijden van Corona

Voorjaar 2020 slaat corona toe.  Ik heb de behoefte om te vertellen over wat ik meemaak. Om gevoelens en gedachten die me hoog zitten, met jullie te delen. Er is waanzinnig veel gebeurd en het eind is nog niet in zicht…!

Polyamorie en corona, het is een bijzondere combinatie. Hoewel we natuurlijk niet moeten denken dat we zo super bijzonder zijn. Met zijn allen zitten we in Nederland én in de wereld in het zelfde hobbelige schuitje op een woelige zee. Opeens verkeren we in een mallemolen van toenemende isolatie, beperken van contact, grote zorg voor dierbaren, wegvallen van werk, dalende inkomsten en geldzorgen. Het zal jullie bekend voorkomen.

Ik heb twee geliefden die mij heel dierbaar zijn. Onze polycule telt momenteel vier personen, waarvan er drie tot de kwetsbare doelgroepen horen.  In ieder geval drie van ons vieren kunnen grotendeels vanuit huis werken. We hebben allemaal af en toe contacten buiten de deur nodig. We hebben net volwassen kinderen. Die vallen gelukkig niet in de bekende risicogroepen, terwijl zij wel weer gezien hun eigen contacten infecties mee kunnen brengen. Binnenkort komt er een jongere bij ons terug die in het buitenland studeert. Helaas in een stad waar corona flink rondgaat. Kortom, volledige isolatie lukt ons de komende tijd niet zo geweldig goed.

Hoe gaan we daar dan mee om? Toen corona begon, was ik zelf snel heel alert op de risco’s en de kwetsbaarheid die eraan vast zaten.  In Brabant gingen we al wat sneller op slot. Begin maart  zijn we voor het laatst naar een voorstelling met een groep bekenden geweest. Dat was de laatste gezelligheid op wat grotere schaal. Daarna werden de contacten heel snel minder en kleiner en meer op afstand.

Ik ben al veel eerder gestopt op met daten en nieuwe afspraakjes enzovoorts.  Het is geen tijd voor nieuwe contacten.  Mijn gewone vriendschappen verlopen even digitaal. We hebben met onze buren afgesproken dat we nog even wegblijven van elkaar. We zwaaien als we de vuilnis buiten brengen en praten op afstand met elkaar. Een enkele keer drinken we koffie buiten in de tuin.

Nu mijn geliefden, waar ik van hou en waar ik zorg voor voel. Van wie ik weet dat ze risico lopen. We wandelen veel, we doen aan sport zo goed en zo kwaad mogelijk. Corona komt steeds dichterbij. We kennen mensen die het hebben, nu nog op afstand. Een buurvrouw bijvoorbeeld, die met ambulance en mannen in maanpakken werd opgehaald en met sirenes is afgevoerd.

Onze stemming is goed, ondanks alles. We houden moed en zijn binnenshuis lekker bezig met werk en klussen en zo. Waar ik intussen steeds mee zit, is het aanraken. Kan ik mijn beide lieven nog wel knuffelen en zoenen?  Willen wij het risco nog lopen op besmetting van onze polycule? De IC’s raken vol. De ziekenhuizen zullen een tijd lang moeite hebben om de toestroom aan te kunnen. Wie nu ziek wordt komende weken, heeft geen garantie op optimale behandeling.

De gedachte dat één van de mensen in mijn polycule zeer ernstig ziek wordt, laat staan overlijdt, heeft iets kwellends en is in ieder geval drukkend. Ik kan er niet om heen dat ik die gedachte bij vlagen heb. Dat het me bezig houdt. Het is niet zozeer paniek die ik hierbij voel, als wel bezorgdheid. Met daarbij de behoefte om dit te voorkomen, daar waar het in mijn macht ligt. Ik kan het niet 100% uitsluiten, maar wel doen wat ik kan doen om corona buiten de deur te houden.  We hebben overigens méér dan alleen onze polycule. Er is de cirkel van mensen om ons heen, familie, jong en oud, vrienden, buren. Ook voor hen wil ik zorg hebben, verantwoordelijkheid nemen. Polyamorie gaat veel verder dan alleen mijn directe geliefden!

Anderzijds, ik heb er een grondige hekel aan dat ik grenzen  zou stellen aan nabijheid. Ik ben gek op aanraken en aangeraakt worden. Het mooie van de jarenlange polyamorie is, dat ik juist veel vrijer geworden ben met erotiek en lichamelijk contact. Zoveel meer heb leren ontdekken en genieten. Knuffelen doe ik graag, met iedereen die me dierbaar is. Dus ik voel grote weerstand om dat op te geven. Om weer terug te gaan naar een meer afstandelijke manier van contact voelen. Een beetje de ijstijd in.

Mijn zorg voor de gezondheid weegt zwaarder. Dit gaat voor! De gedachte dat één van ons heel ziek wordt en niet op de overvolle IC terecht kan, wint het van de weerzin om de ijstijd in te gaan. En ook het verantwoordelijkheidsgevoel voor iedereen hier. Het gaat niet alleen om onze polycule, het gaat om gezinnen en buren en onze grotere cirkel. Als wij elkaar besmetten, zijn we ook weer een brandhaardje in een grote vlammenzee.

Dus komt het moment voor de volgende stap. Ik wil graag met mijn huidige twee geliefden heldere en zo nodig harde afspraken over onderlinge veiligheid en afstand houden, nu de IC’s overvol zullen raken. Ik ga nog niet zover gaan dat we elkaar niet meer zien. Wel dat we bij verkoudheid afzeggen. En dat we strak de anderhalve metergrens aanhouden. Zo mogelijk in de buitenlucht afspreken, waar virussen snel verwaaien. En dat aanraken, tja, daar ben ik nog niet helemaal uit. Of we dat volledig gaan bannen. Over zoenen wel. Toch maar even niet.

Updeetje winter 2020

We zitten in de tweede coronagolf. Er zijn vaccins in zicht en de behandelmethodes zijn een stuk beter dan in het voorjaar van 2020.  Dus licht aan het eind van de tunnel.  We hebben met elkaar geleerd om een nieuwe balans te vinden in het elkaar ontmoeten en veiligheid. Door voorzichtig te zijn en zoveel mogelijk thuis te werken, creëren we ruimte om elkaar toch te ontmoeten, aan te raken, te zoenen en andere intimiteit. Beperkte risico’s nemen we, en ook niet meer dan dan.

Het vraagt eerlijkheid op de manier waarop je ook omgaat met kansen op SOA’s.  Het blijkt te werken. Ergens intensiveert de liefde die ik voel,  omdat ik me aldoor bewust ben van onze kwetsbaarheid. Dat geeft naast frustratie ook mooie momenten.

Nog steeds voelen we ons beperkt  in met name het zorgeloze aanraken en knuffelen van mensen, nog niet eens per se erotisch, maar wel zo gewoon en zo fijn… We verlangen erg naar de tijd dat ook dit weer kan.  Intussen gezond blijven en de spirit erin houden!