In de Correspondent: Travesterende zeekatten, genderbending rifvisjes, dolfijngasten die elkaar anaal bevredigen en hermafrodiete platwormen die zwaardvechten met hun penis. Seks in de zee is queer. Heel queer.
The demographics of polyamory and monogamy
Hoe ziet de poly-gemeenschap er uit en hoe verschilt die van monogamisten? Getallen voor de US op een rijtje.
Verplicht monogaam
Hoe Mary verliefd werd op Hans en toch bij Gerard bleef
Een mooi verhaal over liefde in drievoud en grote harten…
bron: Mindshake
Can polyamorous hierarchies be ethical? Part 2: Influence and control
Natuurlijk beïnvloeden partners elkaars leven. Maar wanneer gaat dat te ver en wordt het controle? Eve Rickert legt het subtiele maar belangrijke verschil uit.
Can polyamorous hierarchies be ethical? Part 1: The tower and the village
Is het ethisch wel OK om relaties te verdelen in primaire en secundaire? Ook voor Eve Rickert (More Than Two) geen eenvoudige vraag maar ze probeert in drie delen antwoord te geven. In deel 1 scherpt ze aan wat ‘hierarchie’ betekent.
Vruchtvlees – Fucking in Love
“Morgen een polyfilmavond in Eindhoven!” pingt mijn vrouw enthousiast. Met ook nog eens Roos Reijbroek in de hoofdrol van een de films. Dat mogen we natuurlijk niet missen…
De avond komt uit de koker van de Firma Vruchtvlees, een nog jong “dynamisch collectief van professionals op het gebied van seksualiteit, design, horeca, educatie en cultuur” dat wil “seksualiteit bespreekbaar maken door het organiseren van activiteiten vol amusement, een knipoog en een bloedserieuze ondertoon”. Met hun Get a Room!-avonden willen ze “het gesprek aan te gaan met Eindhovenaren van jong tot oud en van verlegen tot open minded”.
Op het hippe Strijp-S worden we opgewacht en naar de vierde verdieping van een voormalige Philips fabriek geloodst. Een paar bekende gezichten uit het polycircuit lachen ons tegemoet maar vooral veel ons nog onbekende jongeren, waaronder een onverwacht een collega. Dat leidt natuurlijk tot een leuk gesprek…
De avond begint met een voorvertoning van ‘Liefjes’, een kort maar fraai, indringend en integer portret Roos Reijbroek door Guusje America. ‘Liefjes’ is nog in de laatste fases van het maakproces. We zien de premiére binnenkort met spanning tegemoet. Een recensie volgt…
Daarna wordt de documentaire Fucking in Love! van Justine Pluvinage getoond, een erotisch videodagboek van haar avonturen in New York na een lange relatie. Ook dit is een boeiend en intiem verslag door jonge filmmaakster. Is er sprake van een trend? Ook van Fucking in Love! kun je hier binnenkort een recensie verwachten.
Tenslotte interviewt gastheer Tom Henriette Versteijnen (seksuologe, polyamoreus) en gaat met het publiek het gesprek aan over beminnen en bemind worden in meervoud. Voor ervaren polyamoristen komt er niet zoveel nieuws aan de orde maar het gesprek met breed, openminded publiek met veel jongeren is verfrissend.
Een uitstekend initiatief van de Firma Vruchtvlees. Dat smaakt naar meer…
Die collega’s toch…..
Maandagochtend, koffieautomaat, hét moment om bij te kletsen met collega’s. Net een leuk weekend gehad met je polylief. Wat vertel je ze? En wat geloven ze?
Vijf jaar geleden kozen mijn vrouw en ik voor polyamorie en laten elkaar nu de ruimte voor andere liefdes in ons leven. Tegen elkaar zijn we daar totaal open over. De kinderen weten ervan (alhoewel die pubers niet op details zitten te wachten). Ook bij goede vrienden en een deel van de familie ligt het open op tafel. Tegelijkertijd zijn we ook niet echt poly-evangelisten. We zijn toch nog steeds een beetje beducht om onze levenswandel bij iedereen aan de grote klok te hangen. Tegenover collega’s zijn we daarom altijd wat voorzichtiger geweest. Maar waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Dus wil je af en toe toch wat kwijt op maandagochtend…
Eerst een voorzichtige hint, best spannend…. hoe reageren ze?
Ik ben dit weekend met een vriendin naar een expositie geweest.
Leuk, wat voor expositie?
Dat is dus nog wel heel erg veilig. Volgende keer wat duidelijker.
Vanavond lekker met een vriendin naar de sauna!
Ja, heerlijk!
Warempel, helemaal niemand hapt… Nog maar een keertje…
Gisteren lekker met een vriendin gegeten in dat nieuwe restaurant.
Jij hebt wel veel vriendinnen, is het niet?
Ach, valt wel mee, een paar.
… over tot de orde van de dag…
Alweer geeft niemand een krimp. Daar kan nog wel een schepje bovenop.
Al vakantieplannen?
Ik ga met een vriendin een paar dagen naar de Ardennen.
Vind jouw vrouw dat goed dan?
Ja hoor!
….. Stilte ……
Tjonge, WILLEN ze het nou niet horen??? Volgende keer maar wéér een tandje erbij.
Wat ga je doen dit weekend?
Ik ga met mijn vriendin op pad.
Zei je nou: “MIJN vriendin”?
Ja
Oh..
….. Stilte ……
Ik hou er maar mee op… Duidelijker dan dit kan ik toch niet zijn? Ja, ik kan het helemaal voor ze uitspellen maar kennelijk zitten ze niet op deze informatie te wachten. Wat is het toch? Ongemak, ongeloof?
Dit speelde zich allemaal een paar jaar geleden af. Ik bleef er af en toe wel naar hinten maar nooit durfde iemand er op in te gaan. Tot twee weken geleden opeens, tijdens een afscheidsetentje waarbij ons toenmalige team nog eens bij elkaar kwam. Mijn inmiddels ex-collega vraagt ten overstaan van de andere collega’s:
Jij had toch ook nog een vriendin?
Ja, dat klopt. Maar jullie vragen nooit door.
Ik hoef toch ook niet álles te weten?
… en het etentje gaat gewoon verder…
Ligt dat nou aan deze specifieke collega’s? Of zou dat nou bij anderen ook zo zijn?
Intussen zit ik in een heel nieuw team met allemaal nieuwe collega’s. Deze week, tijdens een brainstorm in een grote groep over de naam een nieuw product suggereer ik een willekeurige meisjesnaam. Roept de olijkerd in het gezelschap plagend:
Weet jouw vrouw wel dat jij een vriendin hebt die zo heet?
Mijn vriendin heet anders.
Gelach, het komt bij niemand op dat ik het meen en het gesprek gaat weer gewoon verder…
Het lag dus niet alleen aan mijn vorige collega’s. Het geldt voor allemaal. Kennelijk is de waarheid gewoon te ongeloofwaardig om serieus te nemen. Die collega’s toch…..
Francis en Claire Underwood
Francis (Frank) en Claire Underwood vormen samen het Amerikaanse politieke echtpaar dat het brengt tot president en (kandidaat) vice-president van de Verenigde Staten. Netflix doet verslag van hun levens en carrières in de serie House of Cards.
Francis
Francis (1959, South Carolina) groeit op in armoede als zoon van een fruitteler. Zijn vader was een alcoholist en mishandelde zijn gezin. Francis bezoekt een militaire school waar hij vier jaar lang een homosexuele relatie heeft met Tom Corbet. Ondanks zijn matige resultaten wordt hij toegelaten tot Harvard. In die tijd ontmoet hij Claire. In 1984, op 25-jarige leeftijd, wordt hij gekozen in de senaat van South Carolina als een van de jongste politici in de geschiedenis van de staat. In 1990 wordt hij gekozen als congreslid voor de Democraten in het Huis van Afgevaardigden. Hij wordt stelselmatig herkozen. In 2005 wordt hij gekozen als ‘whip’, de partijfunctionaris die het stemgedrag van partijleden in goede banen moet leiden. Dit blijft hij tot 2013 en al die tijd is hij een loyaal congreslid.
Claire
Heel anders dan Frank, is Claire Hale van rijke komaf. Haar vader was een vooraanstaand Republikein uit Texas. Tijdens haar college studie in Boston ontmoet ze Frank. Ze heeft een moeizame relatie met haar moeder die Frank niet ziet zitten en moeite heeft met Claire’s huwelijk met Frank. In het begin van haar carrière is ze nog een idealist. Ze runt een milieubeweging en lobbyt actief voor het goede doel.
Wraak
De politieke loyaliteit van Frank verandert rigoureus op het moment dat hij gepasseerd wordt voor een ministerspost. Teleurgesteld en verbitterd zint hij op wraak. En die krijgt hij, met hulp van Clair. Met een Machiavelliaanse meedogenloosheid maakt hij iedereen onschadelijk die hem in de weg staat. Geen middel blijft onbeproefd: leugen, bedrog, omkoping, chantage, bedreiging en zelfs moord. Hij spant collega-politici, lobbyisten en journalisten voor zijn kar en dankt ze af als ze lastig worden. Zo werkt hij eerst de vice-president uit de weg om diens plaats in te nemen. Vervolgens doet hij hetzelfde met de president. Frank wordt president zonder ooit daarvoor gekozen te zijn. Claire staat hem als een ware Lady MacBeth terzijde. Tenminste, zolang ook haar carrière aan bod komt. Even dreigt dat spaak te lopen. Frank dwarsboomt Claires plannen om senator te worden omdat hem dat zelf beter uitkomt. Daarop verlaat Claire Frank, om later bij hem terug te komen en kandidaat vice-president te worden.
Frank en Claire
De relatie tussen Frank en Claire staat soms onder druk maar is ijzersterk, ondanks of misschien wel dankzij alle problemen die ze tegenkomen. Houden ze van elkaar? Dat is niet zo simpel te zeggen. Er is ontegenzeggelijk heel veel wederzijds respect en genegenheid. Maar liefde? Hun relatie lijkt meer op een bondgenootschap. Zij aan zij zetten ze hun schouders onder hun ‘project’, het vergaren van zoveel mogelijk macht en aanzien. Frank zegt over Claire: “I love that woman, I love her more than sharks love blood.” Na verloop van tijd verdwijnt hun seksuele intimiteit maar hun verbond lijdt daar niet onder.
Al eerder laten Frank en Claire elkaar seksueel vrij. Frank heeft met goedkeuring van Claire een relatie met de journaliste Zoe Barnes. Claire heeft, ook met goedkeuring van Frank, relaties met de fotograaf Adam Galloway en de schrijver Thomas Yates. Tussen Frank en Claire levert dat geen enkele discussie of spanning op. Ze gunnen het elkaar.
Frank en Zoe
Terwijl hij nog congreslid is begint Frank (met goedkeuring van Claire) een intieme relatie met Zoe Barnes, een jonge ambitieuze verslaggever. Hun relatie is niet echt een romantische. Het gaat hen om de erotiek maar vooral om het vervullen van hun professionele ambities: Frank geeft vertrouwelijke informatie aan Zoe waarmee zij primeurs kan maken die hem op zijn beurt politiek goed uitkomen. Hun relatie eindigt wanneer Zoe de duistere praktijken van Frank begint te vermoeden. Uiteindelijk leidt dat tot haar dood.
Claire en Adam
Tijdens haar werk als lobbyist begint Claire opnieuw een relatie met Adam Galloway die in haar jeugd al eerder haar geliefde was. Adam is nu een beroemd fotograaf. Hun liefde is sterk. Adam laat haar een artistiek, avontuurlijk en authentiek leven zien dat ze had kunnen leiden maar dat ze terzijde gezet heeft voor haar ambities. Uiteindelijk blijken ze te ver uit elkaar gegroeid te zijn en verbreken hun relatie.
Frank en Edward
Frank is erg gesteld op Edward Meechum, het hoofd van zijn geheime dienst en zijn belangrijkste lijfwacht. Het komt niet tot een intieme relatie maar over en weer lijken er onuitgesproken seksuele gevoelens voor elkaar te zijn. Even lijkt er zelfs een driehoeksrelatie te onstaan tussen Frank, Edward en Claire. Bij een aanslag op Frank geeft Edward zijn leven voor hem. Frank blijft diep bedroefd achter.
Claire en Thomas
Wanneer Frank president is geworden huurt hij de schrijver Thomas Yates in als biograaf van hem en Claire. Thomas heeft een groot psychologisch inzicht en net als Adam Galloway raakt hij Claire in haar behoefte aan artistieke vrijheid en romantiek. Frank moedigt Claire aan om een relatie met Thomas aan te gaan: “[Thomas] moet blijven omdat hij je geeft wat ik je niet kan geven. Wij zijn altijd een een geweldig team geweest. Maar één persoon kan een ander niet alles geven. [..] Ik hou je ’s nachts niet warm. Ik zie je niet hoe hij jou ziet. […] Ik wil dat je weet dat als je het wilt […] ik het niet erg vind. Als we verder kijken dan het huwelijk, laten we dat dan ook echt doen.” Thomas blijft officieel hun biograaf maar trekt in het Witte Huis in als minnaar van Claire.
De epiloog…
… is nog onbekend. Het verhaal van Frank en Claire gaat nog verder. Als man en vrouw en als kandidaat president en vice-president gaan ze de verkiezingen in. De toekomst zal leren hoe het hen vergaat. Hun relatie is in ieder geval een heel bijzondere, twee sterke karakters, verbonden voor het leven maar vrij in de liefde.
Videofragmenten
https://www.youtube.com/watch?v=B689GPTizDo
Bronnen
Netflix – House of Cards
Wikipedia
Niet monogaam maar spiritueel en anti-fragiel?
Zowel Jan Geurtz als Simone van Saarloos pleiten, ieder op hun eigen manier, voor een leven zonder afhankelijke liefde. Een goed uitgangspunt voor polyamorie. Maar is het ook genoeg?
Dat het sprookje van de levenslange monogame huwelijk in gruzelementen ligt is allang geen nieuws meer. Seriële monogamie is de norm geworden. Maar, hoewel dat idee pas een paar eeuwen oud is, geloven we vaak nog steeds in die ene liefde waarin relatie, seks en romantiek samenvallen.
Polyamoristen geloven daar niet zo in: volgens hen kun je met meer dan één mens liefhebben én daarmee seks hebben. Heel vaak echter blijven ze wél vasthouden aan een romantisch ideaal: niet voor eeuwig en niet monogaam maar liefde, seks, relatie en verbinding met elkaar blijven centraal staan.
Entrez Jan Geurtz en Simone van Saarloos. In de afgelopen twee jaar publiceerden zij Bevrijd door Liefde resp. Het Monogame Drama. Het zijn allebei uiterst lezenswaardige boeken waarin de auteurs gedurfd, bekwaam en onderbouwd stelling nemen. De auteurs hebben een verschillende achtergrond en redeneerkader maar ze komen tot een heel vergelijkbare conclusie over de romantische liefde: daar moet je vooral niet afhankelijk van zijn. Het gaat er vooral om dat je zodanig van jezelf houdt dat je de ander niet meer ‘nodig’ hebt. Exit romantische liefde.
Jan Geurtz komt uit de verslavingszorg en is boeddhist. Zijn thema is ‘spirituele ontwikkeling’. De klassieke romantische liefde leidt volgens hem tot afhankelijkheid en ‘verslaving’. Vanuit je jeugd voel je jezelf onvolmaakt en je zoekt je vervolmaking bij de ander. Dat valt in de praktijk altijd tegen en lost je diepste probleem niet op. Daarom moet je volgens hem een ‘spirituele liefde’ ontwikkelen. Weliswaar in relatie tot ander maar je eigen spirituele ontwikkeling staat centraal. Je moet emotioneel en spiritueel onafhankelijk worden. ‘Trouw’ staat bij Geurtz gelijk aan ’trouw aan jezelf’. Geurtz praat nauwelijks over seks en neemt geen positie in over monogamie. In commentaren staat hij welwillend tegenover polyamorie, zonder daar overigens een expliciet pleitbezorger van te zijn.
Simone van Saarloos is filosoof en baseert zich in haar boek vooral op de theorie van Taleb. Taleb introduceert het begrip ‘anti-fragiel’: niet fragiel en kwetsbaar maar ook niet robuust en onkwetsbaar. Anti-fragiliteit is het vermogen om door tegenslag te sterker te worden. “Antifragility is beyond resilience or robustness. The resilient resists shocks and stays the same; the antifragile gets better”. Van Saarloos past dit concept toe op de liefde. Ook zij komt tot de conclusie dat afhankelijkheid van de ander je kwetsbaar en fragiel houdt, zowel praktisch als emotioneel. Een focus op levenslange en/of monogame relaties is daarom niet goed voor je ‘anti-fragiele ontwikkeling’. Van Saarloos pleit daarom voor een bestaan als ‘polysingle’, niet-monogame alleenstaande.
Ze onderbouwen hun conclusies dus heel anders maar het resultaat komt verrassend overeen: zorg dat je niet afhankelijk van de ander en fragiel blijft maar groei in je spiritualiteit resp anti-fragiliteit. En dat doe je door je niet praktisch en emotioneel te binden. Anti-fragiliteit blijkt in dit geval de westerse tegenhanger van het Boeddhisme.
Ik heb heel veel sympathie met hun pleidooi om je kracht en de liefde in jezelf te zoeken. Ik deel ook veel van hun conclusies. Uiteindelijk kan alleen jíj jezelf gelukkig maken. Deze boodschap is de kracht van beide auteurs. Maar….. naar mijn mening is ligt daarin ook hun zwakte. De keerzijde is dat de liefde voor de ander in hun ogen een risico wordt dat je moet vermijden in plaats van iets moois om te omarmen. Met name bij Jan Geurtz is de ander er vooral om je uit te dagen en “op je knoppen te drukken”, niet om je in liefde verbonden mee te voelen. Romantiek komt in zijn vocabulaire niet voor. ‘Trouw aan mezelf’ sluit bij hem ’trouw aan jou’ uit. Van Saarloos doet nog wel een poging om romantiek een plaats te geven maar erg overtuigend is het niet. De angst om afhankelijk resp. fragiel te worden laat weinig ruimte voor daadwerkelijke verbinding in liefde. Geurtz en van Saarloos bedoelen het natuurlijk niet zo maar hun stellingname zet de deur open voor egocentrisme en vrijblijvendheid. Bij Geurtz wordt het zelfs uitgesproken kil. Ik zou zelf verwachten bij het uitspreken van zijn ‘sprituele trouwbelofte’ het boeket om mijn oren te krijgen.
Geen afhankelijke liefde dus maar ook weer geen egocentrische spiritualiteit of anti-fragiliteit…. maar wat dan? Naar mijn mening blijven zowel Geurtz als van Saarloos teveeel hangen in het of-of denken: óf de afhankelijke romantiek óf de spirituele, anti-fragiele zelfliefde. Ze komen beiden nauwelijks toe aan het en-en denken: vanuit je eigen innerlijke kracht en de liefde voor jezelf, jezelf koesteren in de verbinding met je geliefde(n). Niet alleen trouw aan jezelf maar óók aan elkaar. Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf én voor elkaar. Dat maakt soms kwetsbaar, fragiel en afhankelijk. En ja, dat gaat onvermijdelijk een keer schuren en pijn doen. Maar wat mij betreft liever een open hart dat een keer gekwetst wordt dan een hart verbinding uit de weg gaat.
