Halfpipe

Floris was 42 jaar oud toen we iets kregen, 14 jaar ouder dan ik toen was, maar verbazingwekkend puberaal in zijn gedrag. Zo was hij een keer met zijn racefiets op weg naar kantoor toen hij langs een skatebaan reed en dacht: “Hey, wat nu als ik met mijn fiets over de halfpipe ga?” Hij deed het, en kwam heel ongelukkig ten val. Maar Floris is een grote sterke vent en straalt dat ook graag uit, dus hij vervolgde zijn weg naar kantoor. Daar stond hij al snel met zijn typerende grijns aan iedereen te vertellen wat hem was overkomen. Hij liet de gigantische blauwpaarse plekken op zijn zij en zijn arm zien. Drie vrouwelijke collega’s verzamelden zich om hem heen. “Oooooh!” riepen ze bezorgd. Op hun gezichten las ik een mengeling van schrik, afkeur maar ook vermaak – zij wisten immers dat dit een van Floris’ sterke verhalen zou worden.

Ik zat regelmatig op mijn bank tegen Floris aan biertjes te drinken bij kaarsenlicht terwijl hij dergelijke verhalen aan me vertelde. Ze waren stuk voor stuk zo extraordinair dat ik wist: zijn leven zou mijn leven nooit kunnen zijn, en hij zou nooit ‘de mijne’ kunnen zijn. Dat was ook waarom ik op dat specifieke moment op kantoor niet de neiging voelde om tussen die andere vrouwen in te gaan staan en me druk om hem te maken. Hij zou het ook niet gewild hebben. Wat wij hadden was intens, maar vond plaats op afgekaderde momenten. Daarbuiten gedroegen we ons als reguliere collega’s. Ik herinner me een afdelingsuitje waar we met de bus naartoe gingen, hij helemaal voorin en ik helemaal achterin. We waren druk in gesprek met andere collega’s en zochten geen moment contact met elkaar. Terwijl Floris me die nacht nog uit bed had gebeld. Hij kwam van een concert en had teveel adrenaline om te slapen. Stinkend naar zweet en bier, grijnzend en onweerstaanbaar stond hij voor mijn deur. De volgende ochtend in de bus zaten we allebei te gapen.

Floris zei wel eens trots tegen me dat hij mij had aangemoedigd om polyamorie te verkennen. Het klopte half, want ik was dat pad zelf al ingeslagen maar ik kon niemand zo openhartig vertellen over mijn dates en relaties als hem. Hij vond het niet opwindend, zoals andere mannen die ik tegenkwam, maar hij genoot van de groei die ik doormaakte. Zodra ik op iemand echt verliefd werd, gaf hij wel wat blijk van jaloezie, want die gevoelens had ik voor hem nooit gehad en daar had zijn ego het moeilijk mee. Ik had gevoelens van verliefdheid bewust afgehouden omdat ik wist dat er geen toekomst in onze relatie zat. Als hij op het ‘ik vind je zo leuk en mooi’ pad ging, kapte ik dat streng af. Het was manipulatie en ik was er niet voor in. Dat laat onverlet dat ik wel van hem hield. Op het moment dat Floris en ik geen collega’s meer waren omdat ik een andere baan had gevonden, viel de spanning weg en daarmee ook onze relatie. We hebben nog een paar keer geprobeerd oude tijden te herleven maar dat mislukte jammerlijk. Bij tijd en wijle baal ik daarvan en kijk ik met nostalgie terug op wat wij hadden. Twee ongeëvenaard spannende jaren als lovers en drie jaren waarin we collega’s waren die elkaar stimuleerden en vooruit hielpen. Het is een valkuil voor mij om hem kwalijk te nemen dat hij is wie hij is en dat een duurzame relatie er voor ons niet in zat. Daar zat hem nu juist de aantrekkingskracht.