Ik loog niet

Ik loog niet, toen ik desgevraagd zei dat er geen andere man in het spel was. Maar dat is meer iets dat ik mezelf achteraf vertelde, om mijn geweten te sussen. De ‘andere man’ was er namelijk wel geweest, en hij had mijn leven op de kop gezet. Hij had mijn oogkleppen doen afvallen. Ineens zag ik om me heen vele mannen die interessant waren, en die mij ook interessant vonden. Ook zag ik dat er achter veel ogenschijnlijk goede relaties vakkundig verborgen overspel schuilging. Maar op het moment dat we dat gesprek voerden behoorde deze specifieke ‘andere man’ al tot de verleden tijd. En ik had gemerkt dat ook zónder hem dat wat ik deelde met mijn eigen man niet langer voldoende was.

Het idee dat ik op eigen benen zou komen te staan als mijn relatie tot een einde zou komen, had me grote angst aangejaagd. Ik had nog nooit alleen gewoond; ik was vanuit mijn ouderlijk huis meteen gaan samenwonen. Doordat ik in mijn jongere jaren te maken had gehad met sociale angst en uitsluiting, had ik lang voor de veilige weg gekozen. Heel logisch, en het was ook goed voor me geweest. Juist vanuit de veilige basis die ik had met mijn man, kon mijn potentie langzaam tot uiting komen. En ik ging als een speer. Ik ontwikkelde me zo snel, dat ik mijn man regelrecht voorbij vloog. Aan hem was nauwelijks iets veranderd. Niet in zijn doen, maar ook zeker niet in zijn denken. Toen ik duidelijk maakte dat ik geen heil meer zag in onze relatie, noemde hij zichzelf ‘het slachtoffer van mijn drang om te groeien’. Ik weet nu eigenlijk pas waarom die uitspraak zo vervelend aanvoelde: hij had de neiging mij een schuldgevoel aan te praten, terwijl ik in werkelijkheid ons beiden een dienst bewees door de maskerade van een perfecte relatie te verbreken.

De zwart-witte manier waarop ik altijd tegen relaties had aangekeken was door de aanwezigheid van ‘de andere man’ op losse schroeven gezet, en daarna opnieuw door mijn relatiebreuk. Ik vroeg mij oprecht af of het hebben van meerdere partners mijn leven kon verrijken, waardoor er geen breuk zou hoeven te komen. Hij sloeg het echter plat tot ‘andere mannen neuken’, met een gezicht vol walging, en sloot daarmee die mogelijkheid uit. Ook vond ik het moeilijk te begrijpen dat we niet meer met elkaar konden knuffelen toen er geen romantische relatie meer was. We woonden nog maandenlang in hetzelfde huis, en nu moesten we in aparte bedden slapen, terwijl tegen elkaar aan slapen altijd onze favoriete activiteit was geweest. Oók toen we seksueel allang waren stilgevallen en óók toen we verder niet veel meer gemeen hadden. Ging het er puur om dat het verwarrend voor ons zou zijn om nog te knuffelen terwijl er geen relatie meer was? Of was het simpelweg dat dat niet hoorde? We hadden beiden geen ander en waren daar ook niet naar op zoek, dus waarom onthielden we onszelf die ene genotvolle activiteit? Ik merkte dat het bijzonder eenzaam was om onder hetzelfde dak te leven met iemand om wie een onzichtbare muur heen stond.

Toen zijn ouders een week op vakantie waren, ging hij naar hun huis om zo uit te proberen hoe het zou voelen. Die week bloeide ik op. Wát een vrijheid. Ik had mezelf maandenlang niet toegestaan om mijn huis als ‘thuis’ te zien, en ik had zelfs wat emotionele afstand van mijn dieren genomen, als gevolg van het knagende gevoel dat er iets niet klopte aan het leven dat ik had opgebouwd. Maar nu ik alleen in het huis woonde, genoot ik van de prachtige keuken die ik zelf had uitgekozen, en had ik aandachtige interacties met mijn dieren. Er was een opwindende vrijdagavond met een man, die perfect in mijn nieuwe straatje paste doordat de gebeurtenis vrijblijvend was en tegelijkertijd heel knus. Dat kon dus gewoon.

Zo kwam het dat ik niet alleen mijn eigen relatie evalueerde, maar ook na ging denken over de (monogame) relatievorm waar ik zonder bewuste deliberatie voor gekozen had.