Verkering, samenwonen, trouwen… scheiden? Tegen haar eigen verwachtingen in, is Elvira op haar 28e weer single. Ze besluit te gaan onderzoeken welke relatievorm haar het beste past. Haar ervaringen deelt ze in deze column.
Niet alle open huwelijken zijn zoals die van Mario. Dat had ik een jaar eerder ondervonden. Op de datingsite PolyAmorieMatch ontmoette ik Michel. Nadat zijn vrouw was vreemdgegaan, waren ze met elkaar in gesprek gegaan over monogamie. Ze besloten de gebeurtenis van het vreemdgaan, ondanks de vertrouwensbreuk die het teweeg had gebracht, positief in te zetten om polyamorie te gaan verkennen. Michel was op zoek naar een ‘vriendschap +’, zoals hij het noemde, en er was ruimte om verliefd te worden.
Het was een zonnige maar frisse dag in augustus. Op station Utrecht zagen we elkaar. Zijn zenuwachtige glimlach, kuiltjes in zijn wangen en zijn waterige blauwe ogen zorgden ervoor dat ik op slag verliefd werd. De gevoelens bleken wederzijds en aan het eind van de derde date, toen we bij mij thuis een glaasje cognac dronken, zoenden we voor het eerst. Het begin van onze relatie was magisch. We gingen samen naar Willemstad, waar we in de herfstzon rondliepen, hand in hand. Onze wangen gloeiden van verliefdheid. We reden naar een toko om paddenstoelen te kopen, en fantaseerden dat we samen een Polyamoreus Paddenstoelen Kookboek zouden schijven. Als we vreeën, was het zijn missie om mij te laten genieten, en dat lukte hem – veelvuldig.
Maar hij bleek de heftigheid van het verliefd zijn niet aan te kunnen. Niets verliep volgens plan. Zonder met zijn vrouw te overleggen vertelde hij zijn familie over mij, wat tot ruzie thuis leidde. Daarna belde hij me paniekerig op om te vertellen dat we elkaar niet meer konden zien. Ik was op dat moment aan het werk en dat wist hij, maar daar had hij geen boodschap aan. De volgende dag vertelde hij euforisch dat hij een manier had gevonden om het tóch te laten werken. Toen ik een weekend wegging met een vriendin om op adem te komen van het heftige jaar dat ik achter de rug had, belde hij me om te zeggen dat we elkaar van zijn vrouw nog maar eens per maand mochten zien. Hij en zijn vrouw hadden op dat moment totale controle over mijn welzijn. Ik had constant een knoop in mijn maag.
Onze gesprekken gingen vaak over zijn vrouw, en ik toonde geen jaloezie omdat ik bewust had besloten om zijn secundaire partner te worden, maar hij vroeg nooit naar andere lieven in míjn leven. Ik vertelde hem uiteindelijk zelf over de andere twee mannen die ik wel eens zag, en hij reageerde door me een slet te noemen. Vanaf dat moment ging het alleen nog bergafwaarts. De feestdagen naderden, waardoor hij bijzonder melancholisch werd. We zagen elkaar nog eens, maar het was alsof ik naast een vreemde op de bank zat. Ik wist dat het zo beter was, maar ik rouwde om wat had kunnen zijn. Ik draaide het liedje Never Look Away van Vienna Teng terwijl ik terugdacht aan zijn ogen.
If you’re out there in the cold I’ll cover you in moonlight If you’re a stranger to your soul I’ll bring you to your birthright I want the storm inside you awoken now
I want your warm bright eyes To come back to me And hold on to me You know I won’t lie I will never look away Don't you ever look away
Maar ik keek wél weg. Rond de Kerst raakte Michel in een burn-out. Hij werd zo onberekenbaar dat het me beangstigde, dus ik ging ermee akkoord toen hij het contact wilde verbreken.
We hebben elkaar twee jaar later nog eens gezien. Hij was inmiddels gescheiden. Iets in me hoopte dat hij veranderd was, maar de donkere periode met hem wilde ik mezelf niet nog eens aandoen. En dat bleek de juiste keuze. Zodra ik zei dat ik geen klik meer voelde, volgden er weer verwijten en beledigingen. Ik kan alleen maar hopen dat hij ooit berusting vindt.
| < < < vorige | overzicht | volgende > > > |
Geef een reactie