Onbegaanbare wegen

We zaten op de L-vormige bank in mijn woonkamer, hij op het lange gedeelte en ik op het korte. Ons gesprek was de laatste minuten in kwaliteit afgenomen en we keken elkaar doordringend aan. Onderzoekend. We waren met onze gedachten niet echt bij zijn werk, waar we het met onze woorden over hadden, maar bij ‘de volgende stap’. Nog een paar minuten verstreken op deze manier, en toen gaf hij het op. “Weet je Elvira, ik kan jou niet lezen. En dat gevoel ken ik niet, ik ben gewend om mensen snel in te kunnen schatten.” Dat geloofde ik direct. Hij had zojuist met me gedeeld dat hij als verpleger jarenlang in het leger had gewerkt en nu in een gevangenis. Als je het dan hebt over werkplekken waar je mensen snel in moet kunnen schatten… Maar ik was dus niet te lezen. Ik hoorde dat vaker tijdens dates. De reden was me duidelijk: ik had zelf geen idee wat ik wilde. Na wekenlang chatten, en met zulke ideale omstandigheden, zou het bijna zonde zijn om géén fysiek contact te hebben. Maar er was geen overweldigende klik, als ik hem op een feestje had ontmoet dan had ik hem misschien niet eens aangesproken.

“Ik weet het niet, Mario. Misschien moeten we het gewoon proberen, kijken hoe het voelt.” Hij leek even verbaasd om mijn directheid, en schoof toen twee billen op, dichter naar mij toe. Hij boog naar voren en ik volgde zijn voorbeeld. Onze lippen raakten elkaar. Voorzichtig, maar nieuwsgierig. Een volle, maar beheerste tongzoen volgde. En daar was het. De klik. Blijkbaar was die tussen ons puur lichamelijk. Ik kwam een beetje overeind en draaide, sloeg mijn rechterbeen over zijn benen, en binnen een seconde zat ik op zijn schoot. Terwijl we zoenden, maakte hij een zacht hijgerig geluid. Hij werd heel snel heel opgewonden. Dat viel hem zelf ook op. “Stop, stop,” gebood hij me. “Jemig wat is dit heerlijk zeg. Vind je het goed als ik even Mariska opbel? Ik wil zeker weten dat zij hierachter staat.” Ik grijnsde, trots op mezelf dat ik zoveel los wist te maken bij een man die zoveel jaren en levenservaring op mij voor had. “Natuurlijk, ga je gang. Ik ga wel even de dieren voeren.”

Ik gaf hem privacy. Ik kon niet horen wat ze bespraken, alleen dat het op een rustige, prettige toon gebeurde. Door de sneeuw ging ik naar buiten om mijn beestjes te verzorgen. Eerder die avond had zijn vrouw hem een berichtje gestuurd met het verzoek om niet terug naar huis te rijden. Ze vond het te gevaarlijk op de weg. Ze had gezegd dat ze het prima vond als hij van hun gezamenlijke rekening een hotelkamer betaalde. Op die manier zou er geen druk zijn om bij mij te blijven slapen. Toch moest ik er wel om lachen. Ik geloofde dat hij eerlijk was, maar als hij had gewild had hij dit verhaal ook prima kunnen verzinnen om zichzelf op die manier bij mij in bed te lullen.

Zijn gesprek duurde iets langer dan dat ik bezig was met mijn dieren. Terwijl ik op hem wachtte, realiseerde ik me hoe uitzonderlijk de situatie was. Een man die zijn vrouw belt om toestemming te vragen om met mij God-weet-wat te doen. Nog maar een paar jaar terug zou ik dit bizar hebben gevonden en er ver weg van zijn gebleven. Nu vond ik het prachtig. De liefde en het respect binnen hun huwelijk was exemplarisch. Zij had hem zelfs aangemoedigd om met mij af te spreken nadat ze mijn Facebook-pagina had bekeken. Daardoor had ik nu een date met een man die geweldig zoende.

De deur ging open. “We hebben groen licht,” zei hij met twinkelende ogen.