Paparazzi

Ik was op het jaarlijkse Pluk de Liefde feest, waar ik slechts een handvol mensen kende. Om de gasten kennis met elkaar te laten maken, was er een ontmoetingsspel georganiseerd. Bij mijn groepje sloot één persoon aan die geen Nederlands sprak. Een Italiaan. Ik besloot me over hem te ontfermen door op te treden als tolk. Pas nadat ik dat had aangeboden, keek ik hem echt aan. Ik keek in twee lichtblauwe kijkers, omlijst door donker halflang haar. En ik wist vanaf dat moment: de rest van de avond zal in het teken staan van hem. Tijdens de kennismakingssessie besteedde hij niet bijzonder veel aandacht aan me, dus ik dacht dat de aantrekking niet wederzijds was. Maar na afloop bood hij me een drankje aan en in het gesprek dat volgde gingen we helemaal in elkaar op.

Er waren die avond ook workshops, waaronder die van ‘Helene en haar Jannen’. Die had ik zelf niet aangedurfd, omdat er veel aanraking door vreemden bij kwam kijken. Ik zag er dan ook tegenop toen hij voorstelde om eraan deel te nemen. Maar midden in die groep, zonder dat iemand het zag, haakte hij zijn pink in mijn pink. Tergend langzaam pakte hij mijn hele hand vast. In de tussentijd werden mijn nek, mijn schouders, mijn hoofdhuid zachtjes aangeraakt door mensen die in een kring om ons heen stonden. Het was ongelooflijk intiem en opwindend om dit samen met hem te beleven. Zodra we los van de groep waren, omhelsde ik hem. Die omhelzing ging over in een lange zoen.

Hij trok me mee naar de dansvloer. Hij maakte geweldige moves, en zag eruit alsof hij geen zorg in de wereld had. Het maakte me zeer oncomfortabel. Hij wilde dat ik mee danste, maar ik kon het niet. Ik heb de tijd van mijn leven waarin ik had moeten uitgaan en genieten overgeslagen. Ik was depressief toen mijn leeftijdsgenoten leerden hoe ze zich moesten gedragen op de dansvloer. De bewegingen die ik maakte, waren stijfjes en geforceerd. Een zin uit het liedje Valentine van Fiona Apple schoot door mijn hoofd. “I tried to dance but lost my nerve, I cramped up in the learning curve.” Snel maakte ik me uit de voeten, naar het toilet, terwijl ik tranen wegslikte. Ik nam de tijd om weer rustig te worden. Ik spatte koud water in mijn gezicht en gaf mezelf een klap tegen mijn wang. Toe nou, verpest dit mooie moment nou niet. Laat de controle gewoon los. Geen gemakkelijke opgave. Ik haalde nog eens diep adem en liep toen terug. En ik ging de dansvloer op. Ik pakte zijn handen en ik bewoog met hem mee, ik nam zijn ritme aandachtig in me op, totdat ik het overnam. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. En toen ik zelf bewegingen begon te verzinnen, moedigde hij me enthousiast aan, met een blije en verbaasde blik op zijn gezicht.

Met zijn vrienden gingen we naar beneden om een luchtje te scheppen, maar hij en ik bleven steken bij de zwarte piano die in de hal stond. Hij duwde me er tegenaan terwijl we elkaar verslonden. Het moet een genot zijn geweest om te zien. Intussen kwam het moment dat de laatste trein zou vertrekken steeds dichterbij. Hij probeerde me over te halen om te blijven, maar het gaf mij juist een veilig gevoel te weten dat er een einde zou komen aan deze avond. Hij liep een stuk mee naar het station. Hij zei: “You’re not afraid the paparazzi will see us?” Ik lachte: “I’m not that famous!” Hij antwoordde: “I don’t mean your paparazzi, I mean mine…” Hij pakte mijn handen vast en maakte dansende bewegingen terwijl hij Paparazzi van Lady Gaga begon te zingen. “I’m your greatest fan, I’ll follow you until you love me, papa-paparazzi.” Ik liet hem even zingen en kon me toen niet beheersen, ik trok hem naar me toe en gaf hem een hoop kleine kusjes. Ik vond hem zo lief.