Vrolijk scharrelen

Ik werd die ochtend wakker met beduidend meer energie dan op een reguliere woensdag. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik niet alleen in bed lag, omdat de leukerd die was blijven slapen aan de andere kant van het bed lag. We hadden beiden geen aanstalten gemaakt om tegen elkaar aan te liggen of te knuffelen. Het was een korte nacht, dus waarschijnlijk was dat ook maar beter. We stonden direct op toen de wekker ging en trokken de kleren aan die op een hoopje op de grond lagen omdat we hadden voorzien dat het handig zou zijn die niet beneden te laten liggen. Ik twijfelde even of ik mijn make-up op zou doen of daarmee zou wachten totdat hij weg was. Hij zei tegen me: “Je bent ook prachtig zonder make-up hoor.” De nuchtere toon waarop hij het zei, zorgde ervoor dat ik hem geloofde en me direct mooi voelde. Terwijl ik in de badkamer mijn tanden stond te poetsen, stond hij achter me te plassen. Dat voelde om de een of andere reden heel prettig. Ik weet nog dat toen ik voor het eerst een relatie had, ik graag alles met diegene wilde kunnen delen. Ik wilde dat we echt vrij met elkaar om zouden gaan, waaronder ook plassen in elkaars bijzijn viel. En deze man, die ik in feite nog geen etmaal kende, deed dat gewoon. Het maakte dat ik me zelf ook minder druk maakte om details waar ik normaal echt een probleem in zou zien.

We fietsten naar het station, op mijn fiets, ik bij hem achterop met zijn tas op mijn rug. Ik hield hem niet vast, want dat paste niet bij de aard van ons contact. Lekker ongecompliceerd. Maar toen we op het station afscheid namen, kusten we elkaar. Dat ging als vanzelf. Het was echt fijn om hem te kussen. De vorige avond had hij gezegd dat ik lekker zoende; weer zo’n compliment wat echt gemeend overkwam en waar mijn mondhoeken van omhoog gingen. Nog een kus, de afspraak dat ik de volgende keer naar hem toe zou komen en dat we dan meer tijd zouden nemen om te experimenteren in bed. Met een glimlach draaide ik me om en liep naar mijn fiets. Het kwam niet eens in me op om nog een paar keer achter me te kijken en naar hem te zwaaien zoals ik dat bij een romantische liefdesinteresse zou doen.

Ik fietste naar huis, waar ik mijn gezicht alsnog in de make-up stak en mijn spullen bij elkaar zocht. Toen ik naar mijn werk ging, had ik het vertrouwde “ik weet iets dat jullie niet weten” gevoel waar ik altijd lol aan beleefde. Ik had het de vorige middag ook al gehad, toen ik wat langer pauze had genomen om Mario te zien, wat nu het gevoel nog sterker maakte. Maar toen ik met mijn blije bakkes naar de keuken liep om een glas water te pakken, hield een collega me staande. “Mag ik je wat vragen?” zei hij. Ik knikte. “Wie was die jongen met wie je vanochtend op het station stond te zoenen? Je keek héél vrolijk.” Ik voelde dat mijn wangen warm werden. Ik voelde de blikken van mijn collega’s prikken, een hele groep van hen had het meegekregen… Ik wist even niet wat ik erop moest zeggen. Mijn collega vroeg: “Je hoeft het niet te vertellen hoor. Maar is het serieus, of een scharrel?” Ik zei: “Scharrel, dat zeker. Maar inderdaad wel een waar ik vrolijk van word.” Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ik van een andere collega een dikke grijns en ‘thumbs up’ kreeg. Ik maakte me snel uit de voeten.

Terug op mijn plek ging de verlegen blos op mijn gezicht over in een opgewonden blos, toen ik door de blauwe plekken op mijn arm herinnerd werd aan de wilde avond ervoor. Ik had zonder het te weten een dominante man in huis gehaald en het was me goed bevallen. Mijn humeur kon niet meer stuk; zelfs de plagerijtjes van mijn collega’s, die de hele dag doorgingen, konden daar niets aan veranderen. Ik had oprecht genoten én ik had weer een grote stap gezet in mijn seksuele ontdekkingsreis.