Poly Lief & Leed: “Zo ging onze eerste date”

Ervaringsverhaal van Brenda en Steven

Brenda en Steven zijn allebei getrouwd, met kinderen die nog thuis wonen. Brenda is al een jaar bezig met haar man op het polypad, Steven en zijn vrouw nog wat korter. Ze krijgen contact met elkaar via dating site Polyamoriematch. Steven schrijft Brenda aan en zij reageert direct, want het profiel van Steven was haar al opgevallen. De mailwisseling is meteen direct, open en merkwaardig vertrouwd. Snel voelen ze allebei digitaal vlinders, ook al hebben ze elkaar nog niet gezien. Dit is het verhaal van hun eerste ontmoeting, enkele jaren geleden.

Het is fris en zonnig, herfst nog, hoewel het eigenlijk al winter had moeten zijn, wanneer wij elkaar voor het eerst ontmoeten.  Het is rond de middag, op het station van een grote stad.  Steven is met de trein gekomen, Brenda met de auto, allebei vanuit ons werk.  We treffen elkaar op een punt vlakbij de taxi’s, waar de zon speelt tussen de takken van de bomen.  Steven heeft een zwart-wit gestreepte trui aan, onder zijn  open jas. Brenda een zwart-rood rokje boven  korte laarsjes.  Allebei wat frisjes voor de tijd van het jaar, maar we willen ons van onze beste kant laten zien! We kussen elkaar luchtig, bijna in de lucht, alsof niets normaler is dan dat, terwijl we elkaar voor het eerst zien en horen en onze ogen en oren alle details opzuigen van de ander. We proberen net te doen alsof het niet razend spannend is.

Brenda ziet de heldere ogen van Steven en die stellen haar gerust, op een of andere manier is dit goed.  Steven ziet een bonk vrolijke levenslust die hem nog eens extra nieuwsgierig maakt; de spanning wordt er voor hem niet minder om. En dan, alsof niets normaler is dan dit, wandelen we tussen de andere mensen op het stationsplein  zomaar de stad in, een voetpad over, naast elkaar, waar we een plek vinden buiten in de zon, een terrasje  waar we neerstrijken voor gesprek, veel  koffie en een lunch.

Ons eerste gesprek begint, veilig, over onze kinderen,  ons gezin. Niet voor niets, naar later zal blijken, want allebei vinden  we het wel en wee van de kinderen heel belangrijk, ook als het om polyamorie gaat.  Dan komt het gesprek op kunst. Brenda complimenteert Steven met zijn fotografie, één van zijn passies, waar hij haar wat voorbeeldjes van had opgestuurd.  Steven haakt daar enthousiast op en vertelt in detail over het project  waar hij mee bezig is. Op zijn beurt is Steven nieuwsgierig  naar de schilderijen van Brenda,  wat zij erin wil weergeven, waarom zij ze op die manier maakt en niet anders.

Het gesprek loopt nu nog van hoofd tot hoofd, over veilige onderwerpen. Het uitwisselen loopt namelijk heel erg vanzelf, gemakkelijk vloeiend, zonder stops. Een buitenstaander zou ons kunnen houden voor collega’s die in hun lunchpauze het mooie weer gebruiken om gezellig bij te praten. We hebben dit allebei nodig, beginnend met de buitenkant, de buitenste schil van ons, die je gemakkelijk aan elkaar kunt laten zien. Waar intussen ook je persoonlijkheid in blijkt, je hartstocht, het gegeven dat je iets doet in de wereld, nadenkt over wat je tegen komt, actief vorm geeft. Achteraf gezien matchen we in dit eerste gesprek naadloos op  verbaliteit, creativiteit en plezier in nadenken, reflectie. En intussen kunnen we natuurlijk doen waar we voor gekomen zijn, elkaar bekijken, de zintuigen laten inwerken op klank,  stem, beeld, beweging en een vleugje geur. Liggen we elkaar? Is de digitale klik inderdaad ook een klik in vlees en bloed? Hoe denk je er zelf over, hoe ziet die ander dat? Het is nog tasten. Van digitale woorden in de mails groeit het contact in de echte wereld.

De lunch is op. We kijken elkaar aan, wat zullen we doen? We besluiten nog wat rond te lopen. Ergens verderop is ook een leuk buitenterras met verwarming, want het  is nog steeds prachtig weer, maar de zon gaat al zakken en zal wat kouder gaan worden. Dus door de straten verder lopen, langs een vrolijke kermis, waar we allebei stil staan naar een volgend terrasje toe, lekker warm aan de voeten, hete koffie en thee op tafel. Waar een volgend  meer persoonlijk gesprek begint. We durven wel een volgende zet te doen, in deze dans van verkenning en intimiteit.

Steven vertelt wat hij zoekt in een aanvullende relatie: warmte, vertrouwdheid, van elkaar blijven leren. Wat Brenda zoekt en belangrijk vindt  van een nieuwe vriend is, zegt ze, inzet, eerlijkheid en het delen van gevoelens en verlangens.  Ze zegt dat ze het prachtig vond dat de mailwisseling met Steven gelijk zo open en persoonlijk was.  We vertellen over onze partners, over onze kinderen, over onze prille ervaringen met polyamorie. Het gesprek wordt een stuk persoonlijker, intiemer, we hebben meer van onszelf en onze verlangens laten zien. Dus zeggen we: zullen we nog een andere leuke plek zoeken?  Misschien nu maar iets meer naar binnen toe .

We staan weer op, en  gaan op zoek naar een volgende plek. We lopen naast elkaar , opeens zwijgend. Het is stil, geen gespannen stilte, maar een stilte die duidt op iets anders. In een plotselinge impuls, die haar zelf verrast, vraagt Brenda: “Mag ik je hand vasthouden?” Dat geeft een dijkdoorbraak van twee kanten. Steven  vraagt:  ”Mag ik je kussen?”.  Er volgt een heel  innig zacht mooi kusmoment dat lang duurt, we staan midden op straat.   Vingers zacht, droge lippen,  ogen die elkaar van heel dichtbij zien. Dan laten we elkaar los, althans onze monden, maar de handen houden  elkaar vast, vanzelfsprekend.

We lopen verder, verdwalen wat, gaan ergens binnen zitten, in een totaal verlaten café,  en
bestellen een biertje voor hem en een rode wijn voor haar.  De cafébaas zet een schaaltje olijven bij.  De sfeer tussen ons voelt opeens een stuk losser, intiemer, vrijer. Brenda steekt een olijf op een prikkertje en biedt dit Steven aan, die het olijfje afhapt en opeet.  Kussen en speelse aanrakingen volgen. Onverwachts, zomaar cadeau gekregen. Steven vindt Brenda een mooie vrouw, Brenda vindt Steven aantrekkelijk en goed smaken….Ze geeft hem pinda’s en hij knabbelt aan haar vingertoppen.  We communiceren op een heel ander niveau.

Steven  bekent  dat hij zichzelf eerder op de dag erg had ingehouden, op advies van een vriendin die hem de datinggewoontes van de moderne tijd uitlegde en als tip gaf never nooit een vrouw op de eerste date al intiem te gaan zoenen. Hij is eigenlijk erg aanrakerig  van aard, een knuffelaar. Brenda bekent  op haar beurt dat zij erg geniet van aanraken, het verlangen heeft naar eenvoudig lichamelijk contact, ook los van seks en niet alleen als voorspel.

Wanneer dit intieme bezoekje is afgelopen gaan we deze plek verlaten, het is tijd om terug te gaan naar onze gezinnen. Op straat keert Brenda zich onverwachts naar Steven toe en we omhelzen elkaar, staan heel innig tegen elkaar, als betoverd, in een lange kus…. tot een kinderstemmetje naast ons plotseling zegt:  ‘ Hé, die zijn in slaap gevallen’, op haast meewarige toon,  en wij ons losscheuren en de slappe lach krijgen. We nemen afscheid bij hetzelfde  station waar we elkaar eerder hadden gevonden. Kussend, moeite met loslaten, een kushand gevend buigt Brenda af naarhaar parkeergarage, terwijl Steven het perron op zoekt voor zijn trein.

Terugreizend….is alles heel bijzonder en heel vertrouwd tegelijk.  We hadden het  gehoopt en stiekem verwacht en toch is het onverwachts, dit alles. Een plotselinge sterke wederzijdes intimiteit. Het gevoel alsof we samen uit een ander leven komen en zoveel gemeen  hebben met elkaar, tot en met  astma toe. Zeer directe snelle communicatie.  Vrolijkheid, plezier en diepgang. Heerlijk zacht contact en tegelijk  intens. Dit belooft wat!

Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch/via skype. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]