Maandagochtend, koffieautomaat, hét moment om bij te kletsen met collega’s. Net een leuk weekend gehad met je polylief. Wat vertel je ze? Spannend… Maar kennelijk is de waarheid te ongeloofwaardig om serieus te nemen.
Maandagochtend, koffieautomaat, hét moment om bij te kletsen met collega’s. Net een leuk weekend gehad met je polylief. Wat vertel je ze? En wat geloven ze?
Vijf jaar geleden kozen mijn vrouw en ik voor polyamorie en laten elkaar nu de ruimte voor andere liefdes in ons leven. Tegen elkaar zijn we daar totaal open over. De kinderen weten ervan (alhoewel die pubers niet op details zitten te wachten). Ook bij goede vrienden en een deel van de familie ligt het open op tafel. Tegelijkertijd zijn we ook niet echt poly-evangelisten. We zijn toch nog steeds een beetje beducht om onze levenswandel bij iedereen aan de grote klok te hangen. Tegenover collega’s zijn we daarom altijd wat voorzichtiger geweest. Maar waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Dus wil je af en toe toch wat kwijt op maandagochtend…
Dit speelde zich allemaal een paar jaar geleden af. Ik bleef er af en toe wel naar hinten maar nooit durfde iemand er op in te gaan. Tot twee weken geleden opeens, tijdens een afscheidsetentje waarbij ons toenmalige team nog eens bij elkaar kwam. Mijn inmiddels ex-collega vraagt ten overstaan van de andere collega’s:
Intussen zit ik in een heel nieuw team met allemaal nieuwe collega’s. Deze week, tijdens een brainstorm in een grote groep over de naam een nieuw product suggereer ik een willekeurige meisjesnaam. Roept de olijkerd in het gezelschap plagend:
Het lag dus niet alleen aan mijn vorige collega’s. Het geldt voor allemaal. Kennelijk is de waarheid gewoon te ongeloofwaardig om serieus te nemen. Die collega’s toch…..
