Opruimen

Hoi, ik ben Lieke en ik heb twee vriendjes, laat ik ze voor het gemak Sep en Geb noemen.
Sep en Geb wonen niet bij elkaar in huis, maar ik woon wel met allebei samen.
Ik woon dus in twee huizen. In deze korte verhaaltjes, wil ik jullie vertellen hoe wij dat doen.
Dat is (misschien tegen jullie verwachting in) meestal ongelooflijk alledaags (en misschien een beetje saai). Natuurlijk komt er wel eens jaloezie, angst, boosheid of verdriet om de hoek kijken. Gelukkig zijn we ontzettend grappig, en vooral dat wil ik jullie met deze verhaaltjes meegeven. Laat mij vooral weten wat je er van vindt!
Polyliefs, Lieke

Opruimen

Het is lente, en daar hoort een grote schoonmaak bij.
Wacht, laat me deze zin opnieuw formuleren: ons huishouden is ‘neurospicy’ en dat gaat samen met ongelooflijk veel rotzooi.
Alle drie kunnen wij niet opruimen. Ik en Geb hebben daar een diagnose voor (ADHD) en en Sep is vooral in de ontkenningsfase, hij denkt nog dat ie eigenlijk heel goed kan opruimen.
Wat hij doet is alles van de ene naar de andere kamer verplaatsen, zodat er plaatselijk ruimte ontstaat. Dat gaat lang goed, maar nu hebben we dus twee huizen vol met zooi. Bij Geb in huis komt dat ook omdat zijn vader is overleden, alle spullen uit zijn vaders huis moesten ergens heen en staan nu, onder andere, in de woonkamer.
Omdat ik het moeilijk vind afstand te doen van spullen zet ik tegenwoordig wat dingen op ‘veilingsites’ op Facebook. Mensen kunnen dan op jouw spullen bieden vanaf één euro. Ik maak er dan een soort spelletje van, verzamel de euro’s die ik eraan overhoud, zodat ik daar uiteindelijk weer een bordspel van kan kopen (daar gaat de ruimte weer..). Ik heb erg veel bord- en kaartspellen. Het zijn er inmiddels zoveel dat ik van Sep een verbod heb gekregen op meer spellen, vooral de bordspellen nemen namelijk best veel ruimte in. Daarom gaan er regelmatig spellen mee richting Geb, die vind het (nog) leuk. Hij heeft zelfs, zowel boven als beneden een plank opgehangen voor mijn spelletjes. Tegenwoordig worden de spellen eigenlijk alleen nog maar bij het huis van Geb bezorgd.

Ik woon 9 jaar lang met Sep samen en de meeste van mijn spullen staan in dat huis. Aangezien ik in het weekend vaak bij Geb ben, zeul ik met fietstassen voor spul van het éne huis naar het andere. Ik heb geen auto, dus met een big-shopper vol met kleding aan mijn stuur, in mijn linker fietstas 12 bloempotten en in de rechter een slowjuicer, die nog nooit gebruikt is, rij ik voorzichtig naar het huis van Geb. Halverwege fiets ik over een losse tegel, waardoor er een shirtje uit de bigshopper valt. Precies in een plas regenwater natuurlijk. Ik stap af, en terwijl ik mijn fiets recht probeer te houden, buk ik om het shirtje van de grond te pakken. Voorzichtig, zodat de bloempotten heel blijven.

Bijna alle kleding die ik weg doe is te klein geworden. Sommige shirts heb ik al vanaf mijn zestiende. Andere kleding heb ik gekocht bij de kringloop en past bij nader inzien toch niet goed genoeg. Een enkele keer is het iets dat ik niet mooi meer vind. Op internet heb ik gelezen dat mensen een kledingstuk gemiddeld zeven keer dragen voordat ze het wegdoen. Terwijl ik een gestreept jurkje aan de kast hang om het te fotograferen vraag ik me af of ik het wel zeven keer aan heb gehad. Bedoelen ze dan zeven dagen, of zeven periodes van was tot was? Ik zal toch niet de enige zijn die zijn kleding meerdere dagen achter elkaar draagt?
Ik upload het jurkje op het web, typ de maat en de prijs erbij en hij is klaar om de wijde wereld in de trekken.

Wie wel eens online iets heeft verkocht (bijvoorbeeld via Marktplaats) weet hoeveel tijd en energie daarin gaat zitten. Je bent constant bezig met afspraken maken, foto’s uploaden en zorgen dat je oude theepot of nooit gedragen jurkje er zo voordelig mogelijk op de foto staat.
En dat is met twee huizen dus ook bijna twee keer zo erg.

Het grappige is, dat sommige mensen op meerdere van mijn advertenties reageren. Zo komt het voor dat ik ze afgewisseld naar mijn twee adressen stuur. Dat betekent ook dat ze waarschijnlijk geconfronteerd zullen worden met allebei mijn mannen.

Ik stel me dan voor wat zij daarvan zouden denken. Ik vond het vroeger al leuk om me te bedenken hoe andere mensen onze samenstelling zouden zien, als ik bijvoorbeeld met mijn moeder en een vriendin van haar en haar kinderen op vakantie was.

Ik bedenk me dan dat de potentiële kopers denken dat één van de twee mijn broer is.
Die met zijn gezin naar Guatemala is verhuisd. Daar kwam hij aan lager wal, omdat hij een bedrijf had in analoge telefoons en digitale klokken en dat niet aan de man kon brengen. Hij heeft toen zijn hele gezin daar achtergelaten en woont nu met een valse naam bij mij in.
Óf ze zijn zelf polyamoreus, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk.

In de realiteit zal men hoogst waarschijnlijk meer met zichzelf bezig zijn en mogelijk niet eens gezien hebben dat het een andere man betreft.

afbeelding: de Middelste Lepel