Poly Lief & Leed: “Ik kan het toch niet laten”

Ervaringsverhaal van Renée

Renée is begin veertig. Zij is al meer dan twintig jaar samen met haar vriend en heeft twee kinderen. Temidden van een burn-out ontdekte zij haar verlangen naar een relatie met een vrouw, naast haar fijne gezin. Intussen duurt haar zoektocht al ruim vier jaar. Enerverend en frustrerend en toch zet zij door…

Jarenlang heb ik keihard gewerkt. Ik dacht dat ik onverwoestbaar was en dat ik alles aankon. Op een gegeven moment kon ik niet meer functioneren, geestelijk en lichamelijk ging het niet meer. Ik bleek overspannen te zijn.  Het heeft lang geduurd voordat ik daaruit was. In die tijd leerde ik om dicht bij mijzelf te komen en ontdekte mijn verlangen naar een vrouw. Ik las een artikel over een vrouw die een relatie met een man én een vrouw had. Meteen dacht ik: ‘Dit ben ik, dit gaat over mij’.  Mijn vriend heeft me gesteund. We zijn samen gegroeid, in de tijd van mijn burn-out. Ik zei tegen hem:  ‘Ik weet wel zeker dat ik op vrouwen val’.  Had sterk het idee dat ik het erg zou vinden aan het eind van mijn leven als ik hier niet achteraan zou gaan. Hij zei: ‘Dan moet je het gaan uitzoeken.’

Vrij vlug kwam er iemand op mijn pad, een vrouw bij de sportclub. Ik was meteen heel open en zei dat ik haar leuk vond. We hebben een relatie gekregen, maar zij bleek monogaam.  Ze dacht dat ik voor haar zou kiezen, terwijl ik mijn andere relatie en mijn gezin wou houden Dat liep niet goed af. Uiteindelijk heb ik de relatie met haar verbroken, we stonden er te verschillend in en dat gaf spanning. Het had geen toekomst. Ik moest verder en ging daten.

Het is lastig met vrouwen. Ik heb contact gehad met een vrouw die het voor een keer wel interessant vond, samen in bed. Het was een teleurstelling, ik liet me gebruiken voor een avontuurtje. De uitdaging is om autonoom te blijven, je grenzen duidelijk aangeven. Je moet eigenlijk gewoon meteen nee zeggen, als een vrouw iets anders wil dan jij.  De meeste relaties/connecties die ik tot nu toe heb mogen ervaren, hadden uiteindelijk geen toekomst, omdat zij een monogame relatie nastreven. Mijn man en gezin passen daar voor hun niet in. Heb ik ook begrip voor.

Op een gegeven moment heb ik een vrouw ontmoet die ook een man en een gezin heeft. Dit was een hele fijne ervaring. Wat ik toen voor het eerst ervaren heb, is dat het ook in een gelijkwaardige vorm mogelijk is. We woonden ver uit elkaar, het vroeg van ons allen veel tijd en energie. Ik ben enorm blij dat zij en haar gezin nog steeds in ons leven zijn, ook al zijn we niet meer op die manier samen. Deze zoektocht brengt mooie mensen in mijn en ons leven, ook al zijn het dan geen liefdesrelaties. Deze ervaar ik als heel waardevol.

Ik zou mezelf polyamoreus monogaam willen noemen. Twee relaties is voor mij meer dan genoeg. Vanuit praktisch oogpunt, maar ook gevoelsmatig. Ik laat veel van mezelf zien, ik geef veel. Dat vergt ook veel. Ik verlang naar een mentale en fysieke connectie met een vrouw.

Je moet ook voelen of er een click is met een vrouw. Dat kost veel tijd. Ik ben heel nieuwsgierig als ik een date heb. Wat houdt haar bezig? Ik neem ook graag initiatief, dat vind ik leuk.  Ik neem een andere rol in als ik met een vrouw ben. Het is net of er een andere kant van me aan bod komt. Thuis zijn we een goed team, mijn vriend en ik vullen elkaar aan. Met vrouwen neem ik het voortouw. Vrouwen doen vaak ‘hard to get’. Ik vind het leuk om iemand te veroveren en ga op jacht. Ze kunnen je wel aan het lijntje houden, vrouwen. Het online daten is niet altijd even respectvol. Zeggen dat ze jou ook leuk vinden, maar intussen niet meer reageren.  Je moet heel alert zijn en het kost veel tijd en energie. Luisteren naar mijn gevoel is een must, en daarop vertrouwen en naar handelen. Dat is een proces. Op het moment heb ik te vaak mijn hoofd gestoten en is mijn energie en volharding op. Daar worstel ik mee.

Ik heb het verteld aan mijn kinderen. Dat vonden ze in het begin moeilijk omdat ze bang waren dat mijn partner en ik uit elkaar zouden gaan. Nu zijn ze er niet meer bang voor. Als er iets fout gaat met een vrouw, dan zien ze me huilend aan tafel zitten. Natuurlijk moet ik dan vertellen wat er speelt. Intussen is dat veel gewoner voor ze. Ook voor mijn omgeving. Ik krijg begrip, maar ook vragen. Waarom wil je dit? Waarom is vriendschap niet genoeg? Dat vind ik wel een pijnlijke vraag. De vriendin die dit vroeg, was bezorgd, ze zag dat ik verdrietig was. Ze bedoelde het goed.

In het begin was ik heel onbevangen, nu ben ik meer op mijn hoede. Er zijn diverse teleurstellingen geweest. Het wordt lastiger om me open op te stellen. De vraag is of datgene ooit op mijn pad komt, waaruit iets duurzaams zou kunnen ontstaan. Toch zou ik dit niet willen missen. Wat het me vooral gebracht heeft is een intensere en diepere connectie met mijn vriend. En daarbij, onze kijk op relaties is veranderd. We denken niet meer in hokjes.
Nog steeds sta ik open voor  een relatie, een oprechte connectie met een vrouw. Het moet iets zijn dat me niet helemaal gaat uitputten en dat te combineren is met mijn gezin en mijn vriend. Als het zou lukken, geeft het me vast een gevoel van rust. Ik hoop dat het lukt, maar het is heel onzeker en vaak frustrerend  Ik kan het toch niet laten, deze zoektocht.

Het besef groeit steeds meer dat een zoektocht naar een vrouw me niet die rust gaat brengen waar ik naar verlang. Die rust ga ik in mezelf vinden, maar tot die tijd blijf ik volhardend mijn hoofd stoten…😊. Hopende op mooie ontmoetingen.

Trouble is a lover and I got to have it,

Come al little closer so that I can grab it

“Encore” van Wallis Bird.

Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of via beeldscherm. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]