Soms kom je in een relatie in een oud patroon terecht waar je samen niet goed uitkomt. Nina kreeg een polyrelatie die wel acht keer aan en uit ging.
“Ik ben Nina en heb prima werk in de ICT. Mijn vriendin heet Maartje. We kennen elkaar al lang en wonen samen. Het gaat heel goed tussen ons. We zijn elkaars veilige basis en tegelijk laten we elkaar vrij. Maartje heeft een andere leuke vrouw in haar leven, wat ik haar van harte gun. Ik heb ook gevoelens voor mannen en wou er ooit graag een vriend bij.
Lex ontmoette ik via mijn werk. Toevallig kwamen we er tijdens een borrel achter dat we allebei een open relatie hebben. Er was een duidelijke chemie, dus we hadden een date. Het leek de eerste weken alsof ik in de hemel was. Maartje laat me alle ruimte, dat doet ze fantastisch. Met Lex kon ik dingen beleven die heel nieuw voor me waren. We kregen een geweldig contact, waarin we beiden onze verlangens kwijt konden. Hij en ik kunnen elkaar stimuleren en vrij met elkaar omgaan. Ik heb eigenlijk maar weinig ervaring met mannen. Het is een hele andere frisse energie die me erg raakt.
Met Lex ben ik in een patroon gekomen dat ik nog niet eerder heb meegemaakt. Aan de ene kant zijn er fantastische momenten en belevenissen, het is soms heel erg close. Aan de andere kant zijn er hevige ruzies en verlatingen, vaak gecombineerd met wat veel drank. Meestal gaan de ruzies over dat hij vindt dat ik hem claim. Hij is vaak dagen of soms weken onbereikbaar voor me. Ik kan hem niet appen, hij reageert niet en leest mijn apps niet. Hij wil ook niet dat ik hem bel, dan wordt hij boos.
Hij heeft nog allerlei andere contacten naast zijn vrouw en mij, waar hij niet helemaal open over is. Niet naar zijn partner en ook niet naar mij. Waardoor ik hem de hemd van het lijf vraag als ik erachter kom dat hij in de kroeg iemand heeft opgepikt. Hij kan dan keihard reageren als ik ernaar vraag. Hij zegt dan: ” Jij bent zo onzeker, ga maar in therapie”. Dat pik ik nou ook weer niet. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben en heb behoefte aan een relatie die zich ontwikkelt. Natuurlijk is hij vrij om te doen en laten wat hij wil. Tegelijk voel ik me niet lekker over hoe het gaat. Er blijft iets vluchtigs in zitten. De momenten dat we wel bij elkaar zijn, vind ik het geweldig. We gingen vorige zomer een week samen op vakantie, dat was een perfecte tijd. Daarna valt het terug. Ik probeer afspraken met hem te maken over hoe vaak we elkaar zien. Die zegt hij soms vlak van tevoren af. Dat demotiveert me en dan wil ik hem een tijdje niet meer zien. Het aparte is dat hij dan opeens weer bij me komt en heel warm en aanhalig is.
De verhouding is in totaal wel acht keer aan en weer uit geweest. Elke keer hebben we een fantastische tijd en dan is er weer afstand en een aanleiding voor een hevige ruzie, waarna één van ons het uitmaakt en we elkaar niet meer zien. Ik reageer dan best sterk, vind ik, ik gooi hem uit mijn mails en delete zijn appjes. Maar daarna mis ik hem enorm en sleep ik me door de dagen heen. Met steun van mijn vriendin Maartje, die me vaak zegt dat ze vindt dat de relatie met Lex niet goed voor me was. Het heeft elke keer enorme impact, als het weer eens uitgaat. Aan de buitenkant functioneer ik, innerlijk voel ik me een wrak. Als ik het allemaal weer verwerkt heb na een paar maanden, voel ik me goed en kan weer lachen. Helaas komt Lex dan rond die tijd weer in mijn buurt. Hij zit natuurlijk gewoon op mijn werk en ik kom hem tegen. Dan maken we het weer goed en vrijen de sterren van de hemel.
De laatste keer dat het met ruzie eindigde en Lex de deur dicht sloeg, ben ik toch maar in therapie gegaan om de zoveelste breuk te verwerken. Met mijn therapeute heb ik gewerkt aan mijn verlatingsangst, die me vaak deed zwichten in deze polyrelatie en die zorgde dat ik niet voor mezelf opkwam. Ik kwam nare patronen tegen die uit mijn jeugd komen. Mijn ouders konden moeilijk hun liefde voor mij laten zien, dat hadden zij ook niet echt geleerd. Als kind ben ik met harde hand opgevoed. Het was nooit goed genoeg wat ik deed. Je ziet me nu als een stoere meid, tegelijk ben ik behoorlijk onzeker over mezelf.
Ik zie nu dat Lex op zijn beurt bindingsangst heeft. Zijn relatie met zijn moeder is niet goed. Die heeft hem teveel op zijn huid gezeten. Ik zie dat we elkaar niet goed begrijpen zodra onze angsten op gaan spelen. Dat hij zich bedreigd voelt in zijn vrijheid en om zich heen gaat slaan. En ik me door hem veroordeeld en verworpen voel en dan in een poel van angst en boosheid terechtkom. We zijn niet goed in staat elkaar te begrijpen, als we in een onderling conflict komen. Hij kan echt heel erg afbrekend en vijandig doen. Iets waar hij zich niet echt van bewust is, maar waarvan ik voel dat ik me zo niet wil laten behandelen. Er zijn grenzen en ik wil niet meer dat hij daarover heen gaat. Het voelt voor mij nu anders.
Als geliefden zitten we in een fout patroon dat we niet kunnen veranderen. Als hij te dicht bij me komt, ga ik naar hem verlangen. Als hij merkt dat ik naar hem verlang, gaat hij afstand inbouwen. Als hij afstand gaat houden, voel ik me ongelukkig en ga het probleem aankaarten of probeer dichtbij te komen. Als dat gebeurt, gaat hij me ervan beschuldigen dat ik hem claim. Ik heb hem gezegd dat het nu echt over is en er een streep onder staat voor mij. Dat mijn deur niet meer open staat voor hem. Hij probeert het nog steeds af en toe, maar ik hou vol. Ik zie nu de toxische werking van dat aan- en uitgaan, waar ik eigenlijk ongelukkig door wordt.
Deze destructieve dynamiek heeft me te lang in zijn greep gehouden. Ik heb gemerkt dat ik er alleen uit blijf door niets meer te verwachten, niets meer te hopen en dicht bij mezelf te blijven. Zelfs nu moet ik mezelf bij de les houden, om niet opnieuw de relatie te hervatten! Ik zorg dat ik hem zo min mogelijk in mijn systeem heb en dat ik er werktijd geen privécontact meer met hem heb. Ik zeg alleen nog gedag en hou het verder functioneel. Bij mijn leidinggevende heb ik verteld dat ik een relatie heb gehad met Lex en dat ik zoveel mogelijk afstand tussen ons wil omdat de relatie voorbij is. Dat is beter voor mij en ook voor het werk. Gelukkig werkt mijn baas prima mee. Over twee maanden werk ik in een ander gebouw en zal ik Lex nauwelijks meer zien. Dat lucht me enorm op. Ik wil niet meer verslaafd zijn aan deze liefde, ook al heb ik er zeker ook wat aan gehad.
De goede kant van dit alles is dat ik erg geconfronteerd ben geweest met mijn angst en onzekerheid. Er was een oud stukje dat ik nu veel meer plek kan geven. Het is voorbij en dat is okay. Heel mooi is dat ik de stabiele warme relatie met mijn vriendin anders ben gaan zien. Dat ik ervaar hoe waardevol het is om een relatie te hebben met iemand bij wie ik niet aldoor in spanning hoeft te zitten. Ik ben erg gelukkig met deze harmonische verbinding die er wél is, in mijn leven. Alles bij elkaar voel ik me een tevreden mens. En als er nog eens ooit een leuke vriend bij komt in onze kleine polycule, dan mag dat.”
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]
