Poly Lief & Leed: “Polyamorie en swingen, het kán samen gaan

Ervaringsverhaal van Tatiana

Tatiana en haar man zijn bijna 20 jaar samen. Zij zijn getrouwd, in een omgeving die niet zo ruimdenkend is als het om nonmonogamie gaat. Tatiana heeft ontdekt dat zij diepe verbinding zoekt, haar partner volgt een andere weg. Ondanks de druk vanuit maatschappij en familie, vinden zij ieder hun eigen weg.

We hebben elkaar ontmoet toen we  begin twintig waren. Ik was toen heel erg monogaam en mijn man ook. Vanuit mijn katholieke opvoeding was het ondenkbaar om het anders te doen Van mij moest hij zijn! Dat was een belangrijk punt voor mij. Ik was ook heeeel jaloers, als hij naar anderen keek. Voor mijn man was dat niet het geval, alhoewel hij het niet zou kunnen verdragen hebben mocht ik met anderen gaan kussen of meer. Tegenwoordig weten we dat er een groot verschil is tussen ons. Een therapeute zei eens tegen ons: “Ieder koppel heeft zo’n gevoelig punt. Dat kan van alles zijn. En bij jullie is dat: een verschil in behoefte aan vrijheid en nabijheid.”

Een paar jaar na het begin van onze relatie kochten we onze woning. Ik was blij want mijn grote droom van alleen wonen met hem en kindjes krijgen, kwam dichterbij. Een jaar later zijn we getrouwd en het jaar erop was onze eerste kindje er. So far so good. Mijn man begon vast te lopen. Hij zocht wat… vrijer zijn, laat ons zeggen. Ik was nog steeds niet op het niveau van de nabijheid die ik belangrijk vond. Hoe meer ik het bij hem zocht, hoe meer hij zich beklemd begon te voelen. In die jaren hadden we vooral voldoening in het werk, de zakelijke successen. Maar zijn voldoening kwam niet, want hij wou vrijheid. Wist dat hij mij ermee zou kwetsen, als hij die nam. Ik zocht voldoening, maar voelde me steeds verder buiten gesloten door hem. We begrepen elkaar gewoon niet. Ik raakte eenzaam, hij verstikt.

Tien jaar na het begin van onze relatie heb ik zelf gezegd dat we misschien maar eens het probleem moesten aanpakken. En ik heb toen voorgesteld om te gaan swingen. Dat heeft moeilijke momenten meegebracht. Waarbij ik voor mijn gevoel de verkeerde keuze gemaakt heb.  Ik werd heel erg jaloers. Ik heb zelf ab-so-luut niet gevonden waarom ik de keuze gemaakt had.

Terwijl ik wel wist en voelde dat mijn man van me houdt, schreeuwde iets in mij om nabijheid. Om knuffels, tederheid, liefde en intimiteit. Dichterbij zijn… Intimiteit tot in het hart en de ziel. Met iemand om van te houden. Voor mijn man is seksualiteit iets leuks om te doen en het heeft absoluut niets te maken met liefde of gevoelens. Liefde toont hij door zich in te zetten voor het gezin. Door te helpen met de huishoudelijke taken. Tederheid, dat is met het gezin in de zetel een filmpje kijken, spelen met de kinderen.

Ik hoopte in de swingerswereld een ruimdenkend iemand te ontmoeten die er niets op tegen zou hebben dat ik getrouwd wenste te blijven. Maar die mij een gevoel zou geven van diepere verbinding. In de swingerswereld wordt net dat als heilig beschouwd, geen gevoelens. En dat mag ook. Dat is een zeer mooie regel, waardoor de kans om diep verliefd te worden, uitgeschakeld wordt. Maar liefhebben was voor mij net het deeltje dat erbij moest om goed te voelen. Ik heb besloten die stekker eruit te trekken, als het om swingen gaat. Mijn man stemde toe, omdat hij me niet kwijt wou. Maar eigenlijk had hij in het swingen wel gevonden wat hij zocht. Dat was moeilijk voor hem.

Het probleem tussen ons stak in alle hevigheid de kop op. Mijn man was bereid te scheiden om vrij te kunnen zijn. Ik wou scheiden om de nabijheid te kunnen vinden. Hij ging inmiddels weg naar clubs, en ik had iemand gevonden met wie ik wel nabijheid voelde. Maar… bij wijze van spreken, aan de deur met ons twee, klaar om te vertrekken… konden we het niet, die scheiding. Ik miste hem vreselijk, en hij mij. Onze liefde te sterk. Dat wil absoluut niet zeggen dat plots de problemen opgelost zijn. Langs de ene kant zie je elkaar te graag en hou je teveel van elkaar om weg te gaan. Aan de andere kant kon ik de jaloersheid niet verdragen. Ik was diep gekwetst, voelde me lelijk, niet geliefd door hem.

Uiteindelijk ben ik meer de polykant opgegaan. Ik ben simpel op een datingsite gaan zoeken en vond daar een man. Vandaag betekent hij evenveel voor mij als mijn man. Mijn vriend is gescheiden en…. misschien gaat deze secundaire relatie voorbij, omdat ik niet met hem ga samenwonen. Er geen toekomst is op dat gebied. Het is geen primaire relatie. Vurig hoop ik dat ik nooit zal moeten kiezen. Dat gaat een kleine ramp worden voor mij. De grote vraag voor mij is: zie ik mijn man graag genoeg, om mijn vriend te willen verliezen? Of is het eerder… ieder heeft de keuze om te blijven of te vertrekken in mijn leven? De ene kan er niets aan veranderen dat de andere niet meer (genoeg) van me houdt om te blijven.

Daar komt bij dat mijn man en ik echt (nog steeds) naar elkaar toe moeten groeien op lichamelijk gebied. Alsof hij in een blauwe wereld zit, ik in een rode en we moeten proberen om paars te creëren. Dat is eens wat anders dan een grijze tint 😉 Toch, ik ben sterk genoeg nu om mensen vrij te laten te gaan als ze dat willen. En ik ben er behoorlijk zeker van dat mijn man nooit zal weggaan. Zelf weet ik dat ik nooit zal weggaan bij hem. Als mijn vriend vertrekt, zal ik het wel echt moeilijk hebben… Maar, tot nu toe lijkt het of we voor altijd samen zullen zijn en dat voelt zo ongelooflijk fijn.

Ik put kracht uit de ervaringen van anderen op jullie site..en  heb dit nodig, vanwege mijn omgeving, de opvattingen in de maatschappij. Mijn moeder, strikt katholiek van huis uit, kent onze situatie, mijn broer ook. Hun blik naar mij voel ik in de zin van ‘sukkelaar, jij moet een sterke vrouw zijn. Op een dag ben je sterk genoeg om alleen verder te gaan.’ En het beeld bij hen is dat onze liefde niet echt is, want ja, enkel monogaam is echte liefde. Je weet wel, van de onvoorwaardelijke soort, door dik en dun.

Het is alsof mensen wachten tot onze frank valt…Mijn schoonmoeder (heel erg vrij van instelling en helemaal niet gelovig op welk vlak ook) weet ervan, wil er niets meer over horen en hoopt vurig dat deze nachtmerrie op een dag voorbij is. We mogen het niet aan mijn schoonvader zeggen, of de relatie verzuurt om nooit te herstellen. Alsof wij het recht niet meer hebben onze dochter van bijna 13 jaar op te leggen toch voorzichtige stappen te zetten in seksualiteit. Ja, ook zij weet hoe haar ouders leven. Ik vond dat ze dat recht heeft. Anders kent ze slechts een illusie. Wij willen de werkelijkheid tonen.

Mijn man heeft het swingen nodig, het is deel van hem zegt hij. Op swingersfeestjes vertelt mijn man over ons, hoe wij met liefde bezig zijn en over mijn polyvriend. En die mensen fronsen de wenkbrauwen en verwittigen over de gouden regel bij het swingen: samen uit samen thuis. Ga nooit een één op één verbinding aan, is het motto bij de swingers. Ook dat geeft druk. Dat boezemt mijn man angst in. Dat we toch elkaar nog zullen kwijtraken.

We hebben gekeken naar alle moois en alle liefde die we voelen voor elkaar. Ons huwelijk is veel te mooi om te stoppen. Toch moeilijk om te blijven soms. Vrijheid, het is in zekere zin onmogelijk. Er zijn altijd grenzen. Nabijheid, het is in zekere zin ook onmogelijk. Omdat een mens altijd een individu blijft en ik een romanticus van de bovenste plank 😉 Mijn vriend komt ook regelmatig bij ons, de kinderen kennen hem. En mijn man kent hem ook. Er is een vertrouwensband tussen hen, geen rivaliteit.

Voor mij zijn de verhalen op jullie site over mensen die diep van twee partners houden, een herkenning en een thuiskomen. Het geeft een gevoel van vertrouwen. Een onhoorbare stem die mijn ouders tegenspreekt en zegt: “Het is anders, maar het is goed, het mag. En deze liefde zal de tand des tijds wel degelijk doorstaan”. Op Pluk de Liefde heb ik – Godzijdank – een verhaal gelezen over een polyamoureuze man en een swingende vrouw. En ze zijn, net als wij, ook nog samen. Dat geeft me hoop. Dus het kan wél

Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch/via skype. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]