Wat doe je als je date zegt dat zijn vrouw er niet tegen kan, als hij eerlijk vertelt dat hij een tweede lief zoekt? Ervaringsverhaal over polyamorie.
Ervaringsverhaal over polyamorie
“Mijn lieve partner en ik waren net op polypad. Nadat we maanden hadden gepraat over de vraag of we dit wel echt wilden en durfden. Na twintig jaar monogamie een superspannend pad voor ons! We hadden een fotosessie in de tuin, waarbij we elkaar zo voordelig mogelijk voor de dag lieten komen. Giechelend van de pret, en een beetje verdekt opgesteld vanwege onze buren. Samen zetten we die tuinfoto’s op PolyamorieMatch en begonnen we ons profiel in te vullen. Na een paar weken was het raak. Mijn eerste date.
Ik ontmoette Menno op een zonovergoten terras, hartje centrum. Een grote man, type zware reus, met stralende blauwe ogen en mooie stevige gevoelige handen. Een aantal dagen hadden we gecommuniceerd via site, mail en chat – een route die nu vertrouwd aanvoelt, maar die toen nog heel nieuw voor me was. Alles was onwennig en een groot avontuur. We waren zenuwachtig en bestelden allebei een kopje koffie. Hij espresso, ik cappuccino. Om daarna de kennismaking die zo veelbelovend digitaal was begonnen, real life voort te zetten. Tjonge, wat had ik hiernaar uitgekeken! Ik nipte van het schuim met choko en bekeek mijn gesprekspartner, die zich steeds meer op zijn gemak leek te voelen.
Menno vertelde vlotjes over zijn drie kinderen, die nog op de middelbare school zaten. Over zijn vrouw Ella waar hij veel om gaf, zo te horen aan zijn stem toen hij over haar sprak. Er was een kink in hun liefdesleven gekomen nadat Ella een verwijdering van haar baarmoeder had ondergaan. Sindsdien was zij haar belangstelling voor erotiek compleet kwijt. Hij niet. Menno vond het een groot probleem dat Ella geen zin meer had in lichamelijk contact.
Ik vroeg Menno of ze het wist van zijn date met mij, en hij aarzelde. ‘Nouw….dat zit zo’, begon Menno. “Ik heb het er met Ella over gehad, een tijdje geleden. Dat mijn wens is om een nieuwe vriendin te hebben naast mijn huwelijk. Dat was echt een geweldig probleem voor haar dat ik dat wilde. Ze ging huilen en kon ’s nachts niet meer slapen”. Wat meespeelde volgens Menno is dat Ella als jong meisje een keer te maken had gehad met ongewenste intimiteiten. Oude trauma’s en nieuwe frustraties gaven Ella veel stress. Om een lang verhaal kort te maken: hij had besloten om wel door te gaan, maar zijn vrouw verder niet in te lichten. Dat wou hij misschien doen als er een vriendin in zicht was en het serieus werd. “Alleen wil ik haar geen pijn doen als dat niet nodig is”, zei Menno, en hij keek me met zijn blauwe ogen op heel direct aan. “Als dat voor jou niet door de beugel kan, moet je het me zeggen. Daar heb ik natuurlijk respect voor. Ik vind dat ik het zo moet doen om haan geen onnodig verdriet te doen”. En zo legde hij de bal bij mij neer. Take it or leave it, dear!
Tja, daar zat ik. Nog groen als gras wat betreft liefdes in meervoud. Ik kon me best wel voorstellen dat hij zijn vrouw niet onnodig verdriet wou doen, met oude pijn enzo. Anderzijds, ik deed dat wel zelf heel anders met mijn polyman. Tja, moest dat dan de norm zijn? Ik raakte wat in de war. Ik wist het gewoon even niet zo. We hadden intussen reuze leuk contact. Raakvlakken in werk, een gedeelde hobby, wat wil je nog meer? Die eerste date was gewoon errrug geslaagd. Behalve dat ene dingetje….
Thuis sprak ik erover met mijn man, ik dacht erover na. Ik voelde me aangetrokken tot Menno. En wie weet zou het wel goed lopen. Hij zou het toch aan zijn vrouw vertellen?
We hadden een volgende date die nog leuker was. Allebei een tikkie verliefd .Zoenend liepen we door het bos. Mijn twijfels smolten bijna weg temidden van andere gevoelens. Maar het knaagde wel, dat verschil tussen ons. Waar ik thuis zorgeloos met mijn man kon delen wat ik had ervaren, bleef hij stil over zijn vrouw. Ik vroeg er soms naar. “Heb je het al verteld aan haar?”. “Nog niet, het is te vroeg”. Of: “Het gaat niet zo goed met haar, het is niet het goeie moment.”
We gingen nog twee dates door, voor ik er een vette streep onder zette. Met enige pijn, want leuk was hij zeker, deze grote man met warme handen en zeker ook gevoelvol hart. Maar het idee dat hij niet eerlijk was thuis en ’s avonds vertelde dat hij had ‘overgewerkt’, bezorgde me een doffe pijn in mijn buik, als ik hem zag. Het werd me duidelijk dat hij eigenlijk helemaal niet van plan was geweest om het te vertellen.
Dat riep twijfels bij me op. Als hij niet eerlijk was naar zijn vrouw, hoe eerlijk was hij dan eigenlijk naar mij? Wat voor relatie zou ik met hem hebben, als ikzelf ‘een geheim’ moest blijven. Mijn eerlijke versie van polyamorie gaf me de ruimte om op straat te huppelen, hand in hand, met wie dan ook. Maar met hem moest ik die hand in mijn zak houden. Want stel dat iemand die haar kende hem herkende? Al die kleine dingen werden steeds meer voelbaar.
Ondanks mijn verliefdheid merkte ik dat mijn vertrouwen bij elke afspraak daalde. We namen afscheid in hetzelfde café waar we begonnen waren. “Ik dacht dat jullie poly’s zo open minded waren”, schamperde Menno gekwetst boven zijn espressootje. Ik kende nog geen andere poly’s toen, behalve mijn man en mezelf, maar ik zei: “Het heeft me jaren gekost om met mijn man het punt te bereiken dat we elkaar andere liefdes gunnen. Alleen als het open is, kan ik me gelukkig voelen. Denk ik. Dus ik stop met je.“ Het klonk steviger dan ik van binnen voelde. Nooit heb ik er spijt van gehad”.
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]
