Wat doe je als je bij toeval merkt dat je man een andere relatie heeft? Els besloot bij haar man te blijven en zet nu haar eerste stappen op het polypad. Ervaringsverhaal.
Ervaringsverhaal over polyamorie
“Mijn man Rob is vreemd gegaan, anderhalf jaar geleden. Ik ontdekte het per ongeluk, toen hij met haar aan het chatten was. Dat vond ik toen heel schokkend. We waren toch getróuwd?
Ik wist niet hoe ik het had. Verdoofd liep ik rond in huis, ik was niet eens kwaad. Waar ik maar niet achter kwam, was of mijn man echt met zijn vriendin er vandoor wou. Daar was ik erg bang voor. Hij zei tegen me: ‘Ja, maar je kan toch van meer mensen houden? ‘ En ook vertelde hij me aldoor dat hij me geen pijn wilde doen. Nee dat zou ook wat zijn, dan…! Het ergste was het liegen, merk ik. Dat ben ik nog steeds aan het verwerken.
Ik had natuurlijk weg kunnen gaan van hem, maar dat doe ik niet. Mijn liefdesgevoel is eigenlijk wel monogaam. Ik bedoel: als de relatie die je hebt goed is, dan heb ik eigenlijk geen behoefte aan meer relaties. Zo ben ik in ieder geval opgevoed, en dat is het verwarrende dat me bezig houdt. Dit brengt alles wat ik vroeger over relaties dacht aan het schudden. De eerste tijd vroeg ik me af wat er was misgegaan. Lag het aan mij dat hij een andere vrouw zocht? Maar nu ben ik aan het uitzoeken welke overtuigingen van mij zijn en wat uit mijn opvoeding komt. Mijn ouders waren zwart-wit-denkers.
Al na een paar weken na de ontdekking dacht ik: ‘Ik weet niet hoe we het gaan doen, maar ik ga niet scheiden’. Hij moest er toen aan wennen dat ik zei dat hij het wat mij betreft voort kon zetten, die andere relatie. Ik wou alleen wel dat er openheid kwam. Hij probeerde nog even door te gaan om haar stiekem te ontmoeten. Om mij te sparen, dacht hij, maar dat was niet zo. Ik zei tegen Rob: ‘Je moet nu kiezen: óf eerlijk worden óf weggaan!’. Dat was een eyeopener, zoiets had ik nog nooit tegen hem gezegd.
We hebben nog steeds moeite met praten, vooral hij. Die openheid blijft dus nog wel een lastig ding. Dat gaat kennelijk heel langzaam. Ik k denk inderdaad dat ik geduld moet hebben met Rob. Hij liet eigenlijk nooit het achterste van zijn tong zien. Ik heb zó vaak gezegd: ‘Vertrouw me. Niks vind ik gek, maar wees eerlijk ‘. Dat begint eindelijk te gebeuren, heb ik het gevoel. Door zijn vreemdgaan moest hij me een kant van zichzelf laten zien, die hij liever verborgen wilde houden. Het is voor hem haast shocking dat ik die kant kennelijk niet afwijs.
Ook nog zoiets, zijn vriendin is niet aangehaakt. Ik ken haar niet, heb haar nog niet ontmoet. Ik kan me niet voorstellen dat we ooit met z’n drieën als ‘vrienden’ bij elkaar zouden komen. Dat ligt teveel buiten mijn scope. Toch heb ik daar wel op aangedrongen, om het als volwassen mensen uit te praten. Mijn man vindt dat idealistisch of naïef van mij. Zij aarzelen. Misschien is het dat zijn vriendin bang is voor mij en zich schaamt? Toch heb ik gewoon het gevoel dat we deze kant op moeten. Dat het mooi is dat ik hem vrijheid in de liefde gun en dat dat dus juist betekent dat onze relatie daardoor hechter zal worden. Dat is wat ik wil. Om dit zo in te zien was een enorme ommezwaai bij mij. Ik raak hem niet kwijt aan haar. Het kan ernaast bestaan, wat zij hebben. Dat was het gewoon dat me dwars had gezeten. Ik was diep in mijn hart zo verschrikkelijk bang om in de steek gelaten te worden…
Dat ik zelf ook zulk soort vrijheid zou kunnen hebben, om eens ‘andere’ dingen te doen of een andere relatie erbij te hebben, intrigeert me enorm. Ik ben gaan lezen, ik heb op jullie site gekeken (plukdeliefde.nl) en ik heb dit jaar workshops gedaan, live en online. Ik moet het naadje van de kous weten. Ook voor mij gaan de gordijnen open en schijnt de zon weer. Ik heb een nieuw haarkapsel laten knippen. Ik draag weer hakken, zoals ik vroeger deed, met een vrouwelijke jurk. Waarom zou ik dat niet doen? Ik zie mezelf in de spiegel, er is niks mis met mij. Mijn eerste dates en lichte verliefdheden heb ik gehad. Er is nog niets langdurigs uit voortgekomen, maar het ging me daar niet om. De gesprekken waren goud waard, ze deden me goed. Het waren best aardige mannen, ook al voelde ik verder nog niet zoveel. Toen het serieuzer werd, heb ik het afgekapt. Daar was ik nog niet aan toe.
Afgelopen maanden heb ik heel veel buiten gewandeld. In mijn eentje. Dat deed ik vroeger nooit, dan was ik bang en voelde me onzeker als er iemand aankwam. Ik ga nu elke dag naar het bos hier en loop tussen de bomen. Mensen die ik tegenkom, kijk ik recht aan en groet ze. Ik voel me veel zekerder van mijn plek. Soms is er onderweg een praatje, heel leuk. Daar geniet ik van, het spontane.
Ook sociaal ga ik naar buiten, in nieuw contact met andere mannen, maar ook vrouwen. Via chatten en datingsites loopt dat het meest, op dit moment. Daar kan je me vinden, als ik er uren in gesprek ben. Ik zoek vooral authentiek contact. Ik wil maar praten en praten, of luisteren en vragen stellen. Ook gaat het tussen mijn man en mij de laatste tijd veel beter. Misschien daardoor juist, dat we echt weer praten over wat diep in ons leeft?
Op een of andere manier loop ik over van liefde. Heb ik meer te bieden of zo door wat er is gebeurd met me. Mijn herwonnen zelfvertrouwen maakt dat ik sprankel en straal. Die hernieuwde relatie van mijn man geeft me opeens een rare kick. En ik heb sinds een paar weken digitaal contact met een man waar ik voor het eerst ook iets in mezelf voel openen. Iets wat ik niet ken, wat nieuw is. Ik ga weer bloeien. Gek, he?”
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]
