Poly Lief & Leed: “We zijn op weg”

Ervaringsverhaal van Rik

Rik is jong getrouwd met Mia en heeft samen met haar drie kinderen. Na zo’n 20 jaar monogame relatie begon het te kriebelen bij Mia, die met Rik begon over polyamorie. Ze hebben nu beiden een beginnend polycontact.

Bij ons ging het zo dat ik zo af en toe wel verliefd was, maar dat ik er geen werk van maakte omdat ik mijn relatie met Mia daarvoor te belangrijk vond. Omdat verliefdheid maar zelden voorkwam, vond ik het niet zo’n probleem. Verliefdheid kun je beperken door er niet te veel aandacht aan te besteden. De omslag kwam eigenlijk toen Mia hevig verliefd op een vrouw werd en mij dat vertelde. Het was niet wederzijds maar het opende haar wel de ogen. De intensiteit van de gevoelens was iets wat ze al lang niet meer had gevoeld en het smaakte voor haar naar meer.

Van het een kwam het ander, we hebben er veel over gepraat. Mia had het boek “Liefde in Meervoud” gekocht. Dat heb ik toen ook maar gelezen. We hebben nog een beginnersworkshop bij jullie (Pluk de Liefde) gedaan. Dat gaf veel aanspraak en herkenning. Je bent echt niet het enige stel dat hiermee bezig is. We kwamen eigenlijk vanzelfsprekend tot de conclusie dat we maar eens moesten gaan kijken wat de polyamorie ons te bieden had. Er zit natuurlijk een rationele en een gevoelskant aan. De laatste kun je niet voorspellen. Je kunt wel zeggen dat je gelooft dat monogamie een cultureel verschijnsel van de laatste eeuwen is en niet iets dat eigen is aan de mens, maar hoe reageer je wanneer je partner daadwerkelijk een relatie begint met een ander?

Tot nu toe bevalt het mij prima. Hoe het komt weet ik niet, maar van jaloezie heb ik eigenlijk tot nu geen last gehad. In elk geval niet bij het idee dat ze seks heeft met een vrouw. Wat ik soms niet leuk vind, zijn de dagen dat ze zo verliefd is dat ze alleen maar aan haar nieuwste polylief denkt. Maar daar kunnen we goed over praten. Mia vindt het soms nog moeilijk als ik naar een date ga, maar eigenlijk nooit lang. Het is toch een soort groeiproces denk ik. Wij zijn 21 jaar bij elkaar, en dan ben je zo lang op elkaar gericht dat een beetje variatie alleen maar bevrijdend is.

Wij zijn op dit moment open over ons liefdesleven naar vrijwel iedereen die we kennen, ook kinderen, ouders, familie en vrienden. In het begin waren we een soort zendelingen en moest het onderwerp steeds op tafel komen. Nu is het prima als het ter sprake komt, maar het hoeft niet per se. Veel vrienden vinden het erg interessant om te horen. Sommigen, echt niet alleen de mannen, lijkt het ook wel aantrekkelijk, maar zien allerlei praktische bezwaren. Wat ook grappig was: de reactie van mijn beste vriend, die ik altijd zeer monogaam had ingeschat. Toen ik hem bij een glas bier vertelde over polyamorie, vertelde hij een beetje beschaamd dat hij diverse malen overspelig was geweest. Dat was ook een moment van hard lachen tussen ons. Hij had door nooit mee voor de dag durven komen, terwijl we elkaar al zo lang kennen! Het raakt wat mij betreft wel precies aan het verschil dat polyamorie zo kenmerkt. Overspel is heel oneerlijk naar je partner, terwijl de polyamorie uitgaat van openheid en eerlijkheid.

Wat ik jammer vind zijn allerlei verhalen dat er op datingsites mensen rondlopen die niet eerlijk zijn. Daar kun je je waarschijnlijk wel tegen wapenen. Dat iemands situatie geheel anders is dan die zegt of dat iemand eerst superverliefd doet en dan na een paar keer niets meer van zich laat horen vind ik compleet onbegrijpelijk of zelfs ronduit onbeschoft. Mijn uitgangspunt is dat als je aan iets begint, dat je het dan ook afmaakt. In mijn werk gebeurt het ook wel eens dat ik iets aanneem, om me later te realiseren dat het zoveel werk is dat het nauwelijks of niet opweegt tegen de inkomsten. Maar aangenomen is aangenomen, dus ik zal het dan altijd op een goede manier doen. Dat is ook mijn houding in de liefde. Ik vind dat als je het lef hebt om iets met iemand te beginnen, je ook het lef moet hebben om het eerlijk en met respect te vertellen wanneer je denkt dat het ophoudt of geen ontwikkeling meer ziet. Dat is toch niet meer dan normaal ?

Het meest “bijzondere” op de datingsites was misschien de flirt van een viper die al snel aangaf erg in te zijn voor allerlei SM dingen. Ze kwam erg speedy en needy over. Niet mijn cup of tea dus daar heb ik maar niets mee gedaan. Ik heb nu diverse ontmoetingen gehad met vrouwen. Vaak waren het leuke gesprekken, ook al werd het niks. Een week of drie geleden voelde ik bij een date een enorme klik en dit contact is in opbouw. Het is allemaal nieuw dus ik doe het heel rustig aan. Ook gezien al het andere, onze pubers thuis niet te vergeten, en mijn werk. Ik heb een eigen bedrijf opgericht en ook dat is in een opbouwstadium.

Tijd is inderdaad een belangrijk item. We moeten allemaal een keuze maken hoe we omgaan met onze tijd en energie. Ik heb gistermiddag in mijn eentje een lange wandeling gemaakt om na te denken over mijn nieuwe contact. Een beetje mailen lukt altijd wel in een verloren gaatje, maar wat als het verlangen zo groot wordt dat we elkaar echt elke week zouden willen zien of zo? Ik moet in alle eerlijkheid zeggen dat ik echt niet weet of dat dan zou passen. Ik ga de komende maanden op reis voor werk, dus het wringt al snel. Het heeft natuurlijk ook met verwachtingen te maken. Iedere week zou echt te veel van het goede zijn. Aan de andere kant ben ik ook wel van de whatsapp een paar keer per dag en regelmatig een flinke mail, dus de tijdsbelasting is er toch wel. Ik kan me niet zo goed voorstellen een diepergaand gevoel voor iemand te hebben en diegene langere tijd niet te zien. Misschien moet ik dat maar gewoon ervaren.

Wat het mij en ons brengt, deze fase? Voor Mia is het soms best ingewikkeld. Hoewel zij de eerste was om met polyamorie te beginnen, merk ik dat ze af en toe heel emotioneel kan worden. Zij stort zich erg in een nieuwe liefde en kan daar behoorlijk gefrustreerd in worden. Er was even een aantal weken dat ze bijna depressief was, nadat haar eerste liefje zich had teruggetrokken. Dat hakt er wel in, ook bij mij. Het vraagt van me dat ik mijn stabiliteit en gemoedsrust bewaar, ook als zij het tijdelijk moeilijk heeft en we daar beiden niet heel veel aan kunnen doen. Ik leer wel dat ik dat niet kan of moet oplossen. Het wet beter om uit eten te gaan zonder de kinderen en het verhaal te horen.

Voor mijzelf is het toch allemaal een soort inhaalslag. Ik was ooit een lange slungel met puisten, sociaal erg onhandig en onzeker. Ik was een beetje bang voor de meisjes, maar natuurlijk wel af en toe verliefd. Dat gaf me een beetje een outsiders-rol op school. Deze fase in mijn leven voelt als een herkansing op een of andere manier. Ik zie het heel positief. Mijn beeld van mezelf verandert beslist, nu ik merk dat vrouwen mij best leuk vinden. Ik merk dat ik aantrekkelijker ben dan ik dacht te zijn. Ik heb leer ook wel weer me niet teveel te laten meevoeren door het idee dat iemand me leuk vindt. Dat is natuurlijk mooi, maar het verblindt ook als je niet oplet.

We staan er dus ieder wat anders in. Voor ons samen is het spannend, bevrijdend en af en toe een zoektocht. We zijn op weg.

Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of via beeldscherm. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]