Mooie persoonlijke reflectie op de gevoelens die polyamorie kan oproepen. Van de hand van Johan.
Vrije liefde, of polygedoe, zij-heeft-2-vriendjes – of welk etiketje er dan ook maar voor het gemak op gaat – is best een confronterende bezigheid. Je houdt van een vrouw, snotverliefd, zelfs, helemaal wederzijds, het is helemaal The Real Thing, romantisch als wat, je beiden de gelukkigste mensen van de wereld voelen met elkaar, je bent elkaars tweelingzielen, zelfs…….
En toch is er ook steeds een “hij”, die ander, die ook liefde (en tijd) krijgt. En dat kan natuurlijk ook andersom zijn: dat zij moet dealen met het feit dat ik er nog een “zij” bij zie, of dat ik die “man erbij” zou zijn….
Niet gek als je daar dan door een heel scala van (soms oude) emoties klappert. Jaloezie, onzekerheid, bang te verliezen, en ga zo maar door – komt allemaal voorbij. Bij beiden, trouwens, want ik denk wel eens dat mensen die voor vrije relaties kiezen, dat in veel gevallen juist doen omdat het in klassieke (claim)relaties steeds weer misging, emotioneel, maar dat terzijde.
Totdat je je realiseert dat je het voor jezelf heel moeilijk aan het maken bent, en mogelijkerwijs ook die ander steeds meer in een positie van “zich schuldig gaan voelen” perst, bijna dwingt te kiezen. Je moet omdenken. Want je wordt er eigenlijk een betere vent van, uiteindelijk, als je omdenkt. Je leert dan met liefde om te gaan – emotioneel – op een dieper, zuiverder niveau, zonder ouwe pijntjes – en als die er zijn bespreek je die samen, en daar wordt je relatie dus ook dieper en fijner van. Dat zou je sowieso al doen, maar het feit dat er dus een ander is, of anderen zijn, zet dat wat scherper neer, al die issues die je tegenkomt in een nieuwe relatie.
En issues ZIJN er, bij beiden, want dat hele kiezen voor Vrije Relaties heeft nu eenmaal een link naar angst voor gevoelens van afhankelijkheid, schuld, angst om te verliezen, minder “waardig” voelen. Je lijkt daarmee dus dat te ontlopen door niet voor de benauwdere “klassieke” relatie te kiezen, maar eigenlijk kom je die dingen, in een andere vorm, natuurlijk, en vooral, in vrije liefde alsnog tegen.
En het IS ook vrijer, minder benauwd, geen claimen… en je bent door die vrijheid samen vooral met Liefde bezig, en dat is best cool – je liefdesrelatie is een Liefdesrelatie. Omdat het echt is, en je elke keer echt voor elkaar kiest, keer op keer. En dat blijft fris, dat beklijft, het is in beweging, het groeit. Het leeft. Maar man oh man, het eist wel dat je erg eerlijk tegen, en over, jezelf bent 😉 En bij haar ook, natuurlijk, want ook zij moet met de billen bloot (“waarom heeft ze die ander dan zo vaak nodig eigenlijk” ; ). Een vrije relatie gaat NOG meer over healen. Gaat NOG meer over wie je nu echt bent, als mens. Gaat NOG meer over liefde in zijn essentie.
You heal each other with love, you both become a better you.
