De jonge Amerikaanse schrijver Brian begint een relatie met Ariëlle, een getrouwde, polyamoreuze Francaise.
Regie: Victor Levin
Met: Anton Yelchin, Bérénice Marlohe, Olivia Thirlby
Jaar: 2014
De jonge Amerikaanse schrijver Brian begint een relatie met Ariëlle, een Francaise die getrouwd is met Valery, een Franse diplomaat. Ze ontmoeten elkaar alleen tussen 5 en 7 uur ’s middags, volgens Ariëlle het tijdstip waarin het voor de Fransen geaccepteerd is om een buitenechtelijke relatie te onderhouden. Brians verbazing is groot als Valery op de hoogte blijkt te zijn en zijn relatie met Valery zelfs aanmoedigt. Valery en Ariëlle zijn ruimdenkend en laten elkaar, binnen het kader van de gemaakte afspraken, de ruimte voor andere relaties. Brian brengt het zelfs tot huisvriend.
Bekeken vanuit een persoonlijk polyamoreus perspectief
Let op: bevat spoilers! Niet verder lezen als je de film nog wilt bekijken!
Het eerste deel van de film vind ik erg komisch. Niet dat de film zo humoristisch gefilmd is maar vanwege de herkenbaarheid van de constante verwondering van Brian over de ruimdenkendheid van Valery en Ariëlle. Hun relatie wordt evenwichtig, respectvol, redelijk realistisch en zonder al te veel effectbejag neergezet. Een beetje flauw vind ik wel het ‘o-la-la’ cliché waarmee in een Amerikaanse film juist een Frans echtpaar gebruikt wordt. Wat wel meteen opvalt is de striktheid van de 5-7 regel. Die is heilig en daar valt voor Ariëlle niet aan te tornen. Ervaren polyamoristen weten allang dat strikte regels niet werken en dat elke relatie aan veranderingen onderhevig is.
In het tweede deel neemt het verhaal een wending. Brian neemt geen genoegen meer het strikte 5-7 tijdslot en wil Ariëlle voor zichzelf. Vol van haar liefde voor Brian stemt Ariëlle daar in eerste instantie in toe. Ze treffen voorbereidingen om samen weg te gaan maar op de valreep laat Ariëlle de verantwoordelijkheid voor haar Valery en haar kinderen zwaarder wegen dan haar liefde. Hun relatie komt ten einde. Er volgt geen happy end.
Daarmee is 5-7 niet echt een promotie voor polyamorie. Zie je wel, “het werkt toch niet” zo de reactie van de argeloze kijker kunnen zijn. De film geeft echter wel aanleiding tot een discussie. Was hun breuk onvermijdelijk? Of waren er toch mogelijkheden geweest? Bij mij rest het gevoel van gemiste kansen. De hoofdrolspelers hebben zich stuk gebeten op de 5-7 regel. Voor Brian was dat uiteindelijk niet genoeg. Ariëlle voelde zich eraan gebonden. De film verhaalt niet over een poging van haar kant om die regel op te rekken. Brian was al een huisvriend. De kinderen omarmden hem als ‘Mama’s vriend’. Was er niet meer mogelijk? Misschien had hij zelfs bij hun in kunnen trekken? Valery was er waarschijnlijk ruimhartig genoeg voor geweest. Dat gesprek vindt echter niet plaats. De regel is de regel. Daarmee is 5 to 7 voor mij vooral een illustratie dat starheid en polyamorie niet goed samengaan.
