Bridget Jones raakt zwanger maar weet niet van wie. De opmaat voor een romantische komedie met een scheutje polyamorie.
Regie: Sharon Maguire
Scenario: Helen Fielding, Dan Mazer, Emma Thompson
Met: Renée Zellweger, Colin Firth, Patrick Dempsey, Emma Thompson
Jaar: 2016
Van www.bridgetjonesbaby.nl: Het nieuwe hoofdstuk over ’s werelds favoriete singleton. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig‘ blijkt niet weggelegd voor Bridget Jones. Na haar break-up met Mark Darcy is ze in de veertig en opnieuw single. Bridget besluit zich te focussen op haar baan als producent van een nieuwsprogramma en brengt veel tijd door met haar vrienden. Het lijkt alsof ze nu eindelijk alles onder controle heeft en dat er niets meer mis kan gaan. Dan blijkt Bridget onverwachts in verwachting te zijn maar niet weet wie de vader is.
Ik zou twee totaal verschillende recensies over deze film kunnen schrijven.
In de eerste zou ik afgeven op het flinterdunne, behaagzieke verhaal. Dan zou Bridget Jones de excuus-truus zijn voor de ‘gewone vrouw’ die worstelt met het alledaagse bestaan waarin kleding altijd te strak, het huishouden altijd te zwaar en relaties altijd te moeilijk zijn. Ik zou mopperen over de veilige keuze van blanke, hoogopgeleide, heteroseksuele hoofdpersonen, politiek correct overgoten met sausje van een homo-vriend en een klein grapje over de vermeende homoseksualiteit van de mannelijke hoofdpersonen. Ik zou verzuchten dat het script modieus speelt met het idee van een polyamoureuze relatie maar te laf is om daarin echt door te bijten en toch weer afstevent op een voorspelbaar conventioneel monogaam slot.
In de tweede recensie zou ik bekennen dat we het bij tijd en wijle in de broek deden van het lachen, dat we genoten hebben van het acteerwerk, dat het verfrissend is dat polyamorie in een mainstream film als een serieuze optie op tafel komt, dat het heel mooi en herkenbaar is hoe beide mannen vrienden worden, dat de scenes waarin Bridget hen allebei meeneemt naar haar gynaecoloog en zwangerschapklasje misschien wel hilarisch bedoeld zijn voor het grote publiek maar voor polyamoristen heel aandoenlijk zijn en dat het einde, ondanks de monogame draai, toch best sympathiek is.
Kortom, ik zou kunnen treuren over de gemiste kans om polyamorie eens écht op de kaart te zetten. Maar gelachen dat we hebben!
