Mooie serie over vier mensen in Ierland, die vrienden van elkaar worden en diverse verbindingen met elkaar hebben en aangaan.
Sally Rooney schreef het boek Conversations With Friends, waar nu een serie op gebaseerd is. Een versie hiervan is momenteel te zien bij HBO Max, er is ook eentje bij Canvas geweest. Ongetwijfeld kun je het verhaal via diverse streamings langere tijd blijven bekijken.
Conversations With Friends volgt het leven van vier mensen in Ierland, die vrienden worden. Studente Frances en haar beste vriendin (ook ex-vriendin) Bobbi ontmoeten een getrouwd stel. Melissa is een beroemde schrijfster, haar echtgenoot Nick is acteur met een zwaarmoedige kant. Er start een vriendschap tussen Bobbi en Melissa, gevolgd door een in eerste instantie geheime verhouding tussen Nick en Francis.
Frances, queer, is kind van gescheiden ouders en heeft last van ernstige bekkenpijn. Ze heeft grote moeite om haar emoties onder woorden te brengen, wat haar regelmatig in problemen brengt in de groeiende relatie met Nick en eerder al in haar verhouding met Bobbi. Nick ervaart zij in veel opzichten als een soulmate. Hij is al evenmin sociaal extravert of communicatief ‘handig’ en houdt net als Frances van stiltes en authentieke contacten. Intussen was er ooit een relatie tussen Frances en Bobbi, die door beiden gestopt is. De hechte vriendschap tussen de twee studenten komt onder druk te staan door de relatie die Frances met Nick krijgt.
In diverse recensies over Conversations With Friends wordt wat geklaagd over de afwijkingen tussen het boek en het scenario in de serie. Er is ook wel kritiek op de ‘vlakheid’ van bepaalde personages. Daar had ik zelf bij het kijken geen last van, want had het boek niet gelezen. Er is genoeg om van te genieten, zeker ook de erotische scenes die niet zo stereotype zijn neergezet. Ook het verbeelden van een meer introverte ervaringswereld van geliefden kan ik waarderen. We zijn misschien gewend aan zeer uitgesproken en extraverte hoofdpersonen. Toch uit niet iedereen zich zo en valt er diepgang te voelen als het allemaal wat minder expressief op tafel wordt gelegd. Net zozeer kon ik blij zijn om de vanzelfsprekendheid in de verbindingen. Nergens wordt het woord polyamorie gebruikt, terwijl het als vanzelfsprekend wel ontstaat. Ook de manier waarop vrouw-vrouw én man-vrouw- relaties naast elkaar zijn geportretteerd, komt op mij verfrissend over.
Wat vooral bij blijft zijn de gesprekken. Over wat er gebeurt, hoe het ervaren wordt, het soms ontwijken van de pijnpunten en dan weer terug komen. Confrontaties die worden vermeden en die later gelukkig weer worden aangegaan. Je ziet het belang van communicatie bij polyamorie in volle glorie terug. De conversaties tussen de vier vrienden bleven me fascineren, tot het eind, dat ik maar niet ga verklappen. Er moet wat te ontdekken overblijven….
