Kennisnetwerk voor Polyamorie en Ethische Nonmonogamie
We hebben sinds kort een Polyband, bestaande uit musici en een zangeres. Allemaal poly’s. Deze band heeft een try-out gehad bij het zomerfeest van Pluk de Liefde in Den Bosch. De reacties waren erg positief. We hebben samen met de band besloten tot een optreden op ons feest in januari. Maar welke naam gaat deze band krijgen???
Deze poll is inmiddels gesloten. Binnenkort kun je hier de resultaten zien!
Kanicha en haar man zijn van jongs af aan samen geweest. Waarbij ze allebei naast hun huwelijk diverse polyrelaties hebben gehad. Sinds enkele jaren zijn ze gescheiden. Ze vertelt hoe zij de overgang heeft ervaren naar een ander leven en hoe ze nu aankijkt tegen polyamorie.
Mijn man was mijn jeugdliefde en mijn eerste echte relatie. We zijn lang samen geweest en hebben twee kinderen. In mijn huwelijk was ik de minder sterke en zorgende partij, maar ik ben me steeds meer gaan ontwikkelen. Ik kreeg een polyrelatie met mijn vriend met wie ik gezamenlijke interesses ontdekte. Waardoor ik me blijer voelde. Ook wilde ik me in mijn werk ontwikkelen en daardoor veranderde bij ons thuis het patroon. Ik wilde graag veranderen en onze blinde vlekken onderzoeken. Voor mijn man lag dat anders. We voelden allebei aan dat het niet zo verder kon tussen ons.
Daarna was het: hoe gaan we dat doen, scheiden? We hebben er een mediator bijgehaald als steun om hier goed over te communiceren. De kinderen waren nog thuis. Ik kon niet zomaar aan een andere woning komen. Ik was net als ZZP’er begonnen. Ik moest nog van alles opbouwen. Het heeft dus een jaar geduurd voordat ik de sleutel van mijn nieuwe woning kreeg. Ik was heel blij met het huis, maar er moest erg veel aan gebeuren. Daar ben ik nog steeds mee bezig. Ik wilde graag in mijn eigen huis wonen, ook in verband met de kinderen van mezelf en mijn vriend. Maar ik bleef niet lang alleen. Mijn dochter woont nu met haar vriend samen bij me.
Ik vind het heerlijk om alles zelf te beslissen. Soms is iets lastig, bijvoorbeeld het nemen van beslissingen financieel. Ik heb niet altijd het overzicht. Waarvoor moet ik me verzekeren, bijvoorbeeld? Het is wel zo dat in mijn leven alles een tijd lang op zijn kop stond. Mijn gezin, mijn huwelijk, mijn werk en ook mijn polyrelatie. Mijn ex en ik bleven elkaar zien. We komen op elkaars verjaardag, de verhouding is nu goed.
Mijn vriend was wat eerder gescheiden dan ik. Dat gaf ook veranderingen tussen ons beiden. Het was zoeken hoe we de balans konden vinden. Deze was verstoord. We hadden allebei wat te ontdekken en te leren over behoeftes aangeven en grenzen stellen. Ik wou bijvoorbeeld ook wel met hem samenwonen. De relatie tussen ons was heel goed. Maar we waren ieder onszelf aan het ontdekken na een lange relatie. Ook vanwege onze kinderen hebben we gekozen voor LATten.
We waren opeens elkaars primaire partner en tegelijk stond alles op losse schroeven. Het was een onzekere tijd. Ik moest er ook aan wennen dat mijn vriend anders met me omgaat dan mijn ex had gedaan. Als ik ergens last van heb, dan staat mijn vriend meteen voor me klaar. Bijvoorbeeld om mijn rug te masseren als ik daar een pijnlijke plek heb. Terwijl ik gewend was in mijn huwelijk om dat helemaal zelf op te lossen. We wonen nog niet samen, maar we willen dat wel doen. Die intentie is uitgesproken. We nemen er de tijd voor. De kinderen hebben we ook ingelicht over de plannen en in welke periode ongeveer we dat willen gaan doen.
Gek was dat mannen op mij af kwamen toen duidelijk werd dat ik gescheiden was. Zo van: nu ben je weer beschikbaar. Heel irritant en respectloos. Ik had geen behoefte aan nieuwe relaties. Ik was bezig mijn kop boven water te houden. Er is ook zoiets als een rouwproces! En ik was bezig met huis en werk, om alles weer op te bouwen. En gelukkig is dat goed gekomen. Ik voel me eigenlijk nu na anderhalf jaar helemaal prima. Alles lijkt op zijn plek te vallen. Ik ben gelukkiger dan vroeger. Ik kan me ontwikkelen op een manier die bij me past. Ik doe wat ik leuk vind. Mijn spirituele kant krijgt de ruimte. Ik ben bezig een praktijk op te zetten. Dat geeft onzekerheid maar ik krijg ook steeds meer vertrouwen. Ik voel dat het allemaal wel goed komt. Mensen komen naar me toe en vragen hulp bij problemen. Ze geven feedback aan me. Ik blijk veel te kunnen bieden. Dat verbaast me soms.
Ik stel me nog steeds open op, als het gaat om polyamorie. Ik heb wel ruimte in mijn hart, maar niet zo in mijn tijd. Ik ben dan ook niet actief. Er zou weer een nieuwe man of vrouw in mijn leven kunnen komen met wie we het beiden goed kunnen vinden en samen een relatievorm vinden die bij ons drieën past. Al dan niet met seksualiteit, dat laat ik los. Het mag maar hoeft niet. Belangrijk vind ik dat een nieuwe persoon ons allebei accepteert. Dat we geen ‘gedoe’ krijgen. Als er iemand bij komt, moet hij of zij niet bij één van ons maar bij allebei passen. En als het niet komt, dan is de tijd er nog niet rijp voor, denk ik dan. Ik wil geen gezeur naast mijn relatie. Ik laat het graag open. Het vindt zijn weg vanzelf.
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch/via skype. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected].
Lieve lezer,
De zomer komt eraan! Tijd voor een heerlijk knus PolyFeest. Bij mooi weer met terras buiten en binnen live optreden, dansen en natuurlijk andere leuke poly’s ontmoeten. Maar ook binnenkort een supergezellige PolyBorrel in Eindhoven. Een openhartige Mannenpraat (“wat vind je omgeving ervan?”) en nog veel meer activiteiten op onze agenda. Geef je nu op, dan is jouw plekje verzekerd!
De één wil swingen, de ander polyamorie, gaat dat eigenlijk wel goed in één relatie? Lees het in ons nieuwste ervaringsverhaal in de serie Poly Lief & Leed van Pluk de liefde.
Zonnige PolyPinkstergroeten,
Belle, Joost en Paul
Tatiana en haar man zijn bijna 20 jaar samen. Zij zijn getrouwd, in een omgeving die niet zo ruimdenkend is als het om nonmonogamie gaat. Tatiana heeft ontdekt dat zij diepe verbinding zoekt, haar partner volgt een andere weg. Ondanks de druk vanuit maatschappij en familie, vinden zij ieder hun eigen weg.
We hebben elkaar ontmoet toen we begin twintig waren. Ik was toen heel erg monogaam en mijn man ook. Vanuit mijn katholieke opvoeding was het ondenkbaar om het anders te doen Van mij moest hij zijn! Dat was een belangrijk punt voor mij. Ik was ook heeeel jaloers, als hij naar anderen keek. Voor mijn man was dat niet het geval, alhoewel hij het niet zou kunnen verdragen hebben mocht ik met anderen gaan kussen of meer. Tegenwoordig weten we dat er een groot verschil is tussen ons. Een therapeute zei eens tegen ons: “Ieder koppel heeft zo’n gevoelig punt. Dat kan van alles zijn. En bij jullie is dat: een verschil in behoefte aan vrijheid en nabijheid.”
Een paar jaar na het begin van onze relatie kochten we onze woning. Ik was blij want mijn grote droom van alleen wonen met hem en kindjes krijgen, kwam dichterbij. Een jaar later zijn we getrouwd en het jaar erop was onze eerste kindje er. So far so good. Mijn man begon vast te lopen. Hij zocht wat… vrijer zijn, laat ons zeggen. Ik was nog steeds niet op het niveau van de nabijheid die ik belangrijk vond. Hoe meer ik het bij hem zocht, hoe meer hij zich beklemd begon te voelen. In die jaren hadden we vooral voldoening in het werk, de zakelijke successen. Maar zijn voldoening kwam niet, want hij wou vrijheid. Wist dat hij mij ermee zou kwetsen, als hij die nam. Ik zocht voldoening, maar voelde me steeds verder buiten gesloten door hem. We begrepen elkaar gewoon niet. Ik raakte eenzaam, hij verstikt.
Tien jaar na het begin van onze relatie heb ik zelf gezegd dat we misschien maar eens het probleem moesten aanpakken. En ik heb toen voorgesteld om te gaan swingen. Dat heeft moeilijke momenten meegebracht. Waarbij ik voor mijn gevoel de verkeerde keuze gemaakt heb. Ik werd heel erg jaloers. Ik heb zelf ab-so-luut niet gevonden waarom ik de keuze gemaakt had.
Terwijl ik wel wist en voelde dat mijn man van me houdt, schreeuwde iets in mij om nabijheid. Om knuffels, tederheid, liefde en intimiteit. Dichterbij zijn… Intimiteit tot in het hart en de ziel. Met iemand om van te houden. Voor mijn man is seksualiteit iets leuks om te doen en het heeft absoluut niets te maken met liefde of gevoelens. Liefde toont hij door zich in te zetten voor het gezin. Door te helpen met de huishoudelijke taken. Tederheid, dat is met het gezin in de zetel een filmpje kijken, spelen met de kinderen.
Ik hoopte in de swingerswereld een ruimdenkend iemand te ontmoeten die er niets op tegen zou hebben dat ik getrouwd wenste te blijven. Maar die mij een gevoel zou geven van diepere verbinding. In de swingerswereld wordt net dat als heilig beschouwd, geen gevoelens. En dat mag ook. Dat is een zeer mooie regel, waardoor de kans om diep verliefd te worden, uitgeschakeld wordt. Maar liefhebben was voor mij net het deeltje dat erbij moest om goed te voelen. Ik heb besloten die stekker eruit te trekken, als het om swingen gaat. Mijn man stemde toe, omdat hij me niet kwijt wou. Maar eigenlijk had hij in het swingen wel gevonden wat hij zocht. Dat was moeilijk voor hem.
Het probleem tussen ons stak in alle hevigheid de kop op. Mijn man was bereid te scheiden om vrij te kunnen zijn. Ik wou scheiden om de nabijheid te kunnen vinden. Hij ging inmiddels weg naar clubs, en ik had iemand gevonden met wie ik wel nabijheid voelde. Maar… bij wijze van spreken, aan de deur met ons twee, klaar om te vertrekken… konden we het niet, die scheiding. Ik miste hem vreselijk, en hij mij. Onze liefde te sterk. Dat wil absoluut niet zeggen dat plots de problemen opgelost zijn. Langs de ene kant zie je elkaar te graag en hou je teveel van elkaar om weg te gaan. Aan de andere kant kon ik de jaloersheid niet verdragen. Ik was diep gekwetst, voelde me lelijk, niet geliefd door hem.
Uiteindelijk ben ik meer de polykant opgegaan. Ik ben simpel op een datingsite gaan zoeken en vond daar een man. Vandaag betekent hij evenveel voor mij als mijn man. Mijn vriend is gescheiden en…. misschien gaat deze secundaire relatie voorbij, omdat ik niet met hem ga samenwonen. Er geen toekomst is op dat gebied. Het is geen primaire relatie. Vurig hoop ik dat ik nooit zal moeten kiezen. Dat gaat een kleine ramp worden voor mij. De grote vraag voor mij is: zie ik mijn man graag genoeg, om mijn vriend te willen verliezen? Of is het eerder… ieder heeft de keuze om te blijven of te vertrekken in mijn leven? De ene kan er niets aan veranderen dat de andere niet meer (genoeg) van me houdt om te blijven.
Daar komt bij dat mijn man en ik echt (nog steeds) naar elkaar toe moeten groeien op lichamelijk gebied. Alsof hij in een blauwe wereld zit, ik in een rode en we moeten proberen om paars te creëren. Dat is eens wat anders dan een grijze tint 😉 Toch, ik ben sterk genoeg nu om mensen vrij te laten te gaan als ze dat willen. En ik ben er behoorlijk zeker van dat mijn man nooit zal weggaan. Zelf weet ik dat ik nooit zal weggaan bij hem. Als mijn vriend vertrekt, zal ik het wel echt moeilijk hebben… Maar, tot nu toe lijkt het of we voor altijd samen zullen zijn en dat voelt zo ongelooflijk fijn.
Ik put kracht uit de ervaringen van anderen op jullie site..en heb dit nodig, vanwege mijn omgeving, de opvattingen in de maatschappij. Mijn moeder, strikt katholiek van huis uit, kent onze situatie, mijn broer ook. Hun blik naar mij voel ik in de zin van ‘sukkelaar, jij moet een sterke vrouw zijn. Op een dag ben je sterk genoeg om alleen verder te gaan.’ En het beeld bij hen is dat onze liefde niet echt is, want ja, enkel monogaam is echte liefde. Je weet wel, van de onvoorwaardelijke soort, door dik en dun.
Het is alsof mensen wachten tot onze frank valt…Mijn schoonmoeder (heel erg vrij van instelling en helemaal niet gelovig op welk vlak ook) weet ervan, wil er niets meer over horen en hoopt vurig dat deze nachtmerrie op een dag voorbij is. We mogen het niet aan mijn schoonvader zeggen, of de relatie verzuurt om nooit te herstellen. Alsof wij het recht niet meer hebben onze dochter van bijna 13 jaar op te leggen toch voorzichtige stappen te zetten in seksualiteit. Ja, ook zij weet hoe haar ouders leven. Ik vond dat ze dat recht heeft. Anders kent ze slechts een illusie. Wij willen de werkelijkheid tonen.
Mijn man heeft het swingen nodig, het is deel van hem zegt hij. Op swingersfeestjes vertelt mijn man over ons, hoe wij met liefde bezig zijn en over mijn polyvriend. En die mensen fronsen de wenkbrauwen en verwittigen over de gouden regel bij het swingen: samen uit samen thuis. Ga nooit een één op één verbinding aan, is het motto bij de swingers. Ook dat geeft druk. Dat boezemt mijn man angst in. Dat we toch elkaar nog zullen kwijtraken.
We hebben gekeken naar alle moois en alle liefde die we voelen voor elkaar. Ons huwelijk is veel te mooi om te stoppen. Toch moeilijk om te blijven soms. Vrijheid, het is in zekere zin onmogelijk. Er zijn altijd grenzen. Nabijheid, het is in zekere zin ook onmogelijk. Omdat een mens altijd een individu blijft en ik een romanticus van de bovenste plank 😉 Mijn vriend komt ook regelmatig bij ons, de kinderen kennen hem. En mijn man kent hem ook. Er is een vertrouwensband tussen hen, geen rivaliteit.
Voor mij zijn de verhalen op jullie site over mensen die diep van twee partners houden, een herkenning en een thuiskomen. Het geeft een gevoel van vertrouwen. Een onhoorbare stem die mijn ouders tegenspreekt en zegt: “Het is anders, maar het is goed, het mag. En deze liefde zal de tand des tijds wel degelijk doorstaan”. Op Pluk de Liefde heb ik – Godzijdank – een verhaal gelezen over een polyamoureuze man en een swingende vrouw. En ze zijn, net als wij, ook nog samen. Dat geeft me hoop. Dus het kan wél
Als je een belangrijke ervaring op het gebied van polyamorie wilt delen, dan kan dat! Ik wil je graag interviewen om jouw persoonlijke polystory in beeld te brengen. Met een kopje koffie/thee of telefonisch/via skype. Het verhaal wordt geanonimiseerd, om je identiteit te beschermen. Mail Belle via [email protected]
Lieve lezer,
In dit Paasnummer van Polyzine tref je het portref van Simon Carmiggelt, uit onze serie beroemde nonmono’s. Hij had relaties met twee vrouwen. En één van hen schreef er na zijn dood een boek over. Carmiggelt had het zo graag eerlijk en open gedaan! Helaas was er veel minder bekend over polyamorie in die tijd en werd het toch een min of meer geheime liefde naast zijn huwelijk.
Natuurlijk ben je van harte welkom op onze activiteiten: voor PolyMannen en PolyVrouwen. Op gezellige Polyborrels of wandelend in het groen. Tijdens coachgesprek of in een workshop over het Groene Monster jaloezie. Bekijk op onze polyagenda wat bij jou past . Vergeet niet om alvast het ZomersPolyfeestje in je agenda te noteren, op 7 juli.
Een hele fijne PolyPaasdagen gewenst!
Belle, Joost en Paul
We hoeven niet ver van huis te gaan om beroemde non-monogamisten te vinden. Simon Carmiggelt had tien jaar een geheime relatie met Renate Rubinstein, naast het huwelijk met zijn vrouw Tiny. Pas na de dood van zowel Simon als Renate kwam dit in de openbaarheid.
Simon wordt geboren in den Haag in 1913. Hij leert daar het vak van journalist en schrijft voor Het Volk verslagen en rubrieken. In de oorlog neemt hij samen met zijn broer ontslag bij de krant, omdat de Duitsers de koers ervan willen bepalen. Hij houdt zich met allerlei soorten baantjes in leven en werkt bij de dan illegale krant Het Parool. Hij schrijft een boek om een uitgeverij te helpen waar joden werken die ergens anders ontslagen zijn. Zijn broer zal worden opgepakt en overleeft het niet, Simon wel. Zijn vader is kapot door de dood van de veelbelovende zoon Jan en sterft op zijn beurt.
In 1938 ontmoet Simon in een café de dan 26-jarige Tiny. Zij komt daar met haar moeder wat drinken. Tiny wordt een regelmatige bezoeker. Er ontstaat een verhouding. Dan blijkt Tiny zwanger te zijn. Het stel besluit te trouwen. De bruiloft vindt plaats op 6 september 1939. Vanwege de ‘zondige aard’ van het paar blijven allerlei katholieke familieleden van de bruid weg.
Carmiggelts moeder vindt Tiny ’te wuft, onbehendig in de nuttige handwerken die ze zelf zo briljant beheerste, onspaarzaam opgevoed en in het geheel niet lijkend op de met groene zeep gewassen trutten, die ze me op straat altijd als “mooiste meisjes” aanwees.’ Aldus Simon. Hij zal altijd met Tiny getrouwd blijven. In de media worden ze gezien als een voorbeeldrelatie. Er is in De Steeg een bankje met een beeld erop van Tiny en Simon, naast elkaar.
https://youtu.be/S7x3ddFNf64
Ze krijgen een dochter. De oorlog drukt een stempel op alles. De risico’s van het illegale werk van Simon zijn groot. Hij kan er de kogel voor krijgen, als hij wordt gepakt. In 1942 wordt een zoon geboren. Tegen het eind van de oorlog verhuizen de Carmiggelts naar Amsterdam.
Na de bevrijding blijft Simon verbonden aan Het Parool. Hij schrijft onder de naam Kronkel een dagelijks cursiefje dat snel populair wordt. De voordracht van de Kronkels en zijn jaarlijkse bundels maken hem beroemd. Hij gaat ook cabaretteksten schrijven en gedichten. Het levert Simon verschillende prijzen op. Voor het schrijven van zijn Kronkels doet hij observaties, buiten op straat en in de kroeg.
In de loop van de jaren ’50 begint Carmiggelts drankzucht hem zwaarmoedige buien op te leveren. De dood van zijn broer en de reactie van hun vader is een factor van belang. Hij draait in droevige emoties ’s nachts muziek tot Tiny de platenspeler boos op straat smijt. Het gaat bergafwaars. Simon wordt onder financieel toezicht gesteld. Zijn salaris wordt op een bankrekening gestort waarvan alleen Tiny geld krijgt. Intussen werkt hij aan televisieprogramma’s mee, met verhaaltjes of interviews.
In 1972 maakt een slepende depressie het schrijven onmogelijk. Volgens zijn zoon door de hoge verwachtingen van de buitenwereld. Een internist vertelde Carmiggelt maar niet dat hij moest stoppen met drinken omdat hij anders zou sterven. Dat zou geen indruk hebben gemaakt. Maar wel dat hij anders niet meer zou kunnen schrijven. Dat geeft de doorslag. Simon wordt geheelonthouder en vertrekt met Tiny voor een lange herstelperiode naar Zwitserland. Een aantal jaren later begint het contact met Renate.
Renate Rubinstein, 16 jaar jonger dan Simon Carmiggelt, is jarenlang één van de meest vernieuwende en spraakmakende columnisten in Nederland. Haar stijl is van een grote openheid. Zij schrijft over haar twijfels, haar liefdesleven en over haar ziekte multiple sclerose, waaraan ze in zal 1990 overlijden. Met haar boek “Mijn beter” doet ze verslag van haar relatie met Simon. We moeten afgaan op dit boek, want Simon heeft alleen in verhulde woorden soms iets verteld of geschreven. Alleen heel goede vrienden weten iets.
Renate en Simon leren elkaar kennen via hun werk. Simon is dan een gevierd schrijver. Reante maakt furore onder haar schuilnaam’Tamar’. In juli 1964 schrijft Simon al een lovende Kronkel over het werk van Tamar. Het bezorgt haar een herdruk. Ze zien elkaar de jaren wel eens, maar pas nadat Renate de ziekte multiple sclerose krijgt, wordt het serieus. Simon belt haar op om te vragen hoe het gaat. Ze reageert somber en hij komt langs. Tegen het eind van het bezoek, als de taxi gebeld wordt, komt hij naast haar zitten en volgt een lange zoen. Renate dacht tot dat moment over Simon meer als een soort vaderfiguur, maar de zoen gooit de verhouding over hoop. Er volgen meer ontmoetingen en veel meer zoenen.
In haar ‘monumentje’ voor haar geliefde, het boek “Mijn beter ik” laat Renate andere kanten zien van Simon dan het beeld dat het publiek van hem heeft. Ze toont een lieve verliefde man, die altijd leuke kaartjes stuurt en talloze cadeautjes het huis in brengt. Simon bezoekt haar elke week en houdt ervan Rubinsteins haren te kammen en naakt in haar huis rond te lopen. Hij zit trouw op een bankje voor haar huis te wachten tot hij binnen mag komen. Ze gaan de trap naar haar groene kamer, waar ze de liefde bedrijven en praten, een paar uur. Voordat hij weer naar huis moet.
De relatie doet hen beiden goed. Simon veert op en vindt inspiratie. Dankzij hem vindt Renate de moed om te schrijven over haar echtscheiding en haar ziekte. Zij voelt zich niet meer zielig, als alleenstaande gescheiden vrouw. Ze geniet van zijn attenties en de onophoudelijke blijken van liefde en verliefdheid.
Simon is de eerste periode eerlijk naar zijn vrouw Tiny over deze nieuwe verhouding. Maar Tiny, die wel wat gewend is (Simon heeft vaker verhoudingen) gaat protesteren. Ze wil dat hij het uitmaakt. En Simon stopt de relatie ook, voor een periode van een jaar. Daarna komt hij terug bij Renate, om haar niet meer te verlaten. Hij heeft in het jaar dat het uit was geleerd dat Renate niet kan missen en ook dat zijn vrouw daar niet tegen kan. Zijn oplossing is: niet meer alles vertellen. De relatie moet voortaan een geheim zijn.
Renate beschrijft hoezeer Simon aan haar denkt, ook als hij op vakantie is met zijn vrouw, of feestjes heeft. Haar boek is een ode aan de aandacht die hij geeft. Hij bewondert haar en doet haar haar ziekte MS vergeten. Ze heeft brieven en kaarten bewaard, die in het boek uitgebreid getoond worden. Deze schrijfsels zijn lief, heel intiem en een tikje genant want nooit bedoeld om in de openbaarheid te brengen.
Simon blijft op zijn manier trouw en zorgzaam naar Tiny, die een steeds slechtere gezondheid heeft en veel zorg van hem vraagt. Het is bij hen thuis somber. Zelden is er bezoek. Simon verwaarloost zijn eigen gezondheid. Hij blijkt een verwaarloosde diabetes te hebben die gevolgd wordt door een hartinfarct. Simon overlijdt in zijn slaap.
Simons dood wordt gevolgd door veel mediaaandacht en een crematie die Renate ervaart als koel, met weinig bevlogen toespraken en conventionele muziek. Ze heeft er niets over te zeggen. Dit is het terrein van de echtgenote Tiny. Simon heeft nog wel voor zijn dood laten weten aan Tiny dat hij van Renate houdt en haar ziet. Renate heeft het zwaar. Haar huis gevuld met brieven, kaarten, herinneringen. Ze mist de steun van Simon en besluit een ‘monumentje’ voor hem op te richten. Haar herinneringen op te schrijven. Ze eist postuum haar rechten op.
Het boek van Renate over hun relatie, enkele jaren later, na haar zelfgekozen dood, slaat in als een bom. Simon is in de publieke opinie altijd gezien als een trouwe huisvader, een hele goede echtgenoot. Het beeld van de geliefde schrijver moet wat worden bijgesteld. De publicatie van ‘Mijn beter ik’ leidt tot heftige effecten. Er is boosheid over de rol van Renate. Men betwijfelt of het wel een echte liefde was, die ze van Simon kreeg. Ze wordt afgeschilderd als de harteloze verleidster, vals, gemeen, iemand die zich zo nodig moet bewijzen, zelfs na haar dood.
Toch is haar boek modern, actueel, menselijk. Ze schrijft dat Simon geen schuldgevoel had over hun liefde, zijzelf nog wel. Zij zat ermee in haar maag, ondanks haar gewaagde publicatie later. Hij genoot er simpelweg van om speels en humorvol de liefde te bezingen.
Theologie dat is gezemel
Van die kletspraat deugt geen klap
Tamar voert mij naar de hemel
Heel gewoon via de trap
https://www.groene.nl/artikel/de-zaak-carmiggelt
Wikipedia
Renate Rubinstein, “Mijn beter ik”.
Henk van Gelder, “Carmiggelt”.
De Groene
Wij hebben Natasha van Rensen van Atelier Navaré opdracht gegeven een aantal sieraden speciaal voor ons te ontwerpen, met polyamorie als thema. Deze zijn nu verkrijgbaar in onze on-line winkel. De voorraad is nog beperkt, maar bestellingen kunnen zonodig binnen enkele weken nageleverd worden.
In onze winkel vind je verschillende leuke artikelen op het gebied van polyamorie. Deze zijn er om polyamorie meer gezicht te geven. De sieraden zijn mooi om weg te geven en ook als herkenningsteken te gebruiken. En misschien wil je de Polyamorie Starterskit als kadootje voor je geliefde aanschaffen.
We zijn een stichting zonder winstoogmerk. De opbrengst van het winkeltje wordt gebruikt om onze site en diverse activiteiten op het gebied van polyamorie te organiseren. Je helpt ons daarbij door iets uit onze winkel te bestellen.
Het Pluk de Liefde team
Lieve lezer,
Ter ere van Valentijnsdag sturen we je een Polyzine met leuke weetjes en activiteiten voor komende tijd. Trouwens erg interessant hoe we aankijken tegen speciale dagen. In deze Poll zie je hoe we onze liefdes thet liefste vieren! Dieren doen een stuk minder moeilijk dan mensen, die leven bij de dag. Verbaas je over deze schattige polyamoreuse Love Birds
Speciale activiteiten voor vrouwen en voor mensen die persoonlijk gesprek willen. Voor beginners hebben we een fijne workshop Maar bijvoorbeeld ook een ‘gewoon’ gezellige PolyborrelZie verder de agenda hieronder, voor alles wat gaat komen.
Warme Valentijnsgroetjes!
Belle, Joost en Paul
