Binnen polyamorie is communicatie belangrijk. Het kan echter ook een spiegel zijn voor je eigen valkuilen en onzekerheden. Deze versie van Sep en Geb gaat over één van die onzekerheden, waar Lieke meer zicht op kreeg door haar polyamoreuze relatie.
Hoi, ik ben Lieke en ik heb twee vriendjes, laat ik ze voor het gemak Sep en Geb noemen.
Sep en Geb wonen niet bij elkaar in huis, maar ik woon wel met allebei samen.
Ik woon dus in twee huizen. In deze korte verhaaltjes, wil ik jullie vertellen hoe wij dat doen.
Dat is (misschien tegen jullie verwachting in) meestal ongelooflijk alledaags (en misschien een beetje saai). Natuurlijk komt er wel eens jaloezie, angst, boosheid of verdriet om de hoek kijken. Gelukkig zijn we ontzettend grappig, en vooral dat wil ik jullie met deze verhaaltjes meegeven. Laat mij vooral weten wat je er van vindt!
Polyliefs, Lieke
Pleasegedrag en het vormen van een eigen mening
Eerder schreef ik al over hoe ik polyamorie soms ervaar als ‘eenzaam’ en zelfs méér alleen dan hoe ik mijn monogame relaties heb ervaren. Het teruggeworpen worden op jezelf en je eigen gedachten en behoeftes, kan echter ook zorgen voor meer zelfliefde en zelfzorg. Polyamorie is voor mij regelmatig de spiegel die ik nodig heb om te kunnen blijven groeien.
Ik was een verlegen kind. Opgegroeid met veel volwassenen in mijn omgeving met erg grote ego’s, werd mijn mening niet altijd in dank afgenomen. Er werd me verteld dat ik het niet juist had, of er werd gelachen als ik anders dacht dan zij.
Ik neem deze volwassenen dat niet kwalijk, maar door steeds gecorrigeerd te worden op mijn mening, leerde ik het hebben van een eigen mening af. Ik werd stiller en stiller en ging me aanpassen aan de mening van anderen. Op de middelbare school keek ik meningen af bij vriendinnen. Als we gingen shoppen dan liet ik hen dingen uitzoeken en zocht kleding uit dat daarop leek.
In de brugklas droeg ik nog een hoed en een shirt met Harry Potter erop, maar dat was na de eerste dag al over. Als ik nu kijk naar sommige jongeren, dan ben ik trots en een beetje jaloers op hun stijl.
Als ik zelf mocht kiezen wat ik droeg, dan droeg ik het liefst skate-broeken. Avril Lavigne was mijn grote voorbeeld, maar als ik er zo bij zou lopen op school, dan zouden mijn vriendinnen niet meer naast me lopen, werd me uit eerste hand verteld.
Omdat ik zo vaak gecorrigeerd werd op mijn mening, leerde ik niet goed mijn eigen mening te herkennen, laat staan deze uit te spreken. Ik ging me steeds meer aanpassen aan mijn omgeving en leerde please-gedrag aan.
Ik was ongeveer 24 jaar toen ik naar een aflevering van The Big Bang Theory keek, waarin Penny (een van de hoofdpersonen) zei dat ze geen passie had. Penny, een (stereotype)- vrouw die omringd werd door mannelijke (en later ook een aantal vrouwelijke) nerds, komt er in de loop van deze aflevering achter dat Lennard, haar vriendje, haar grote passie is. Lennard daarentegen, heeft wel degelijk genoeg eigen interesses en hobby’s. Terwijl ik dit keek, herkende ik mezelf in Penny. Ik had ook weinig eigen hobby’s, deed veel voor anderen en paste me constant aan naar wat anderen wilden. Mijn partners daarentegen hadden uitgesproken voorkeuren en ideeën over de wereld.
Het was pas later dat ik erachter kwam dat het vaak de vrouwen zijn, in de populaire popcultuur, die weinig tot geen eigen interesses hebben. Er wordt vanuit gegaan dat vrouwen vooral mooi zijn, zich voegen naar de wil van de man en dat zij voor hem zorgen en achter hem blijven staan. Gelukkig zien we hierin wel steeds meer een verandering (bij elke generatie een beetje méér).
Annie MG Schmidt schreef hier een gedicht over, waarin ze met steeds een andere man, andere interesses heeft in literatuur. Het gedicht heet Literatuur en werd in 1986 gepubliceerd.
Sinds een aantal jaar, en dat idee is gegroeid sinds ik polyamoreus leef, besef ik me dat ook mijn eigen mening ertoe doet. Ik vind het nog altijd lastig om mijn eigen mening te geven en zelfs om mijn eigen mening te herkennen.
Nu ik samen ben met Sep en Geb zie ik verschillen tussen hen, en gelijkenissen. Sep heeft geen moeite zijn eigen mening te hebben. Hij gaat over het algemeen niet naar dingen die hij niet leuk vindt. Hij kijkt ook niet naar dingen die hij niet leuk vindt. Wel laat Sep zich graag informeren door online recensies, hij heeft hier speciale websites voor waarvan hij vindt dat ze kwalitatief goed (genoeg) zijn.
Geb gaat meer op zijn gevoel af, is niet te beroerd om suffe programma’s te kijken, maar net als Sep weet hij wel goed wat zijn eigen mening is.
Ik heb me lang schuldig gevoeld over onze polyamoreuze relatie, ik had het gevoel dat ik Sep en Geb ergens in mee had gesleurd. Langzaam maar zeker begin ik te geloven dat zij hier zelf ook zeggenschap in hebben gehad en nog steeds in hebben. Sep en Geb zijn prima in staat zelf beslissingen te maken en kunnen over het algemeen beter hun mening aanvoelen en verwoorden dan dat ik dat kan.
Maar ook ik begin steeds meer een mening te hebben over bepaalde dingen. Één van de dingen die ik altijd moeilijk vond, is muziek. Mijn muzieksmaak begon pas rond mijn 25e een beetje te ontwikkelen en ik voel me hier vaak erg onzeker over, omdat ik bang ben dat anderen het suf of slecht zullen vinden.
Het hebben van een mening en het weten wat je zelf wil gaat gepaard met het aangeven van grenzen. Ik heb te lang gedaan wat ik dacht dat anderen vonden dat ik moest doen. Er zijn twee valkuilen in het hebben van dit soort please-gedrag. Het eerste is, dat ik nooit zal weten of dat wat ik denk dat een ander wil, ook daadwerkelijk is wat een ander wil. Tenzij ik het hen vraag.
De tweede valkuil is, dat ik op deze manier makkelijk voorbij ga aan mijn eigen behoeftes, verwachtingen en wensen en dus mijn grens niet duidelijk aangeef. Door veel met mijn beide partners hierover te spreken, wordt het voor mij steeds een beetje duidelijker wat ik zelf zou willen, en makkelijker om dit aan te geven bij de ander.
Het is een vaardigheid, die ik nog niet volledig bezit. Ik heb daarom nog steeds momenten waarop ik makkelijk iets toezeg, waarvan ik later merk dat ik het eigenlijk meer voor een ander doe.
Natuurlijk is het goed om af en toe iets voor een ander te doen, zolang de balans goed is en blijft.
Mocht je het gevoel hebben dat je ook vaak over je eigen grenzen gaat, bespreek dit dan met de mensen om je heen. Laat weten aan je partner of vrienden en familie dat je het moeilijk vindt je eigen verwachtingen en verlangens aan te geven en kijk samen hoe je hier verandering in aan zou kunnen brengen.
Daarnaast is het goed om af en toe te oefenen met wat jij zelf nodig zou hebben. Zoek dingen uit die jij leuk vindt om te doen en verwen jezelf hiermee. Uiteindelijk is het ook voor je omgeving heel fijn als je tevreden bent met jezelf en als je je eigen behoeftes goed kent.
Daarnaast geloof ik niet dat je zelfontplooiing of groei in je eentje hoeft te doen. Het is juist mooi als je mag groeien naast degene die je lief hebt.
Ben Platt schreef hier een nummer over, dat Sep en ik als lijflied hebben gekozen. Het heet “Grow as we go” en een deel van de tekst zegt:
“I don't think you have to leave If to change is what you need You can change right next to me When you're high, I'll take the lows You can ebb and I can flow And we'll take it slow And grow as we go”
Mocht je jezelf herkennen in dit verhaal of juist een heel andere ervaring, vraag of opmerking hebben, laat een reactie achter of mail naar [email protected]
| < < < vorige | overzicht | volgende > > > |
Geef een reactie